donderdag 18 maart 2010

Wat een dilettant !

Wat een ongelofelijke dilettant, die Jan-Kees de Jager!
Besluit ie eerst, nog aan de hand van Bos, om de Griekse regering absoluut niet te steunen met Nederlands belastinggeld en voor die duidelijke uitspraak krijgen ze applaus van de 2eKamer. Maar Bos heeft z'n hielen nog niet gelicht, of De Jager gaat als kersverse minister van financiën samen met Wellink, die treurige, aangeschoten eland van DNB, bij de eerstvolgende gelegenheid direct door de knieën voor de slinkse argumenten van de eurolobby / de Europese Commissie.

Het is toch werkelijk te dom voor woorden om - als je zelf al 30 miljard moet bezuinigen - nog eens voor een volstrekt onbetrouwbare schuldenaar een garantstelling af te geven van 4 à 5 miljard euro op het zwakzinnige argument dat de Nederlandse belastingbetaler er nooit op kan verliezen - tenzij de Grieken echt verzaken, natuurlijk, wat ze totnogtoe voortdurend hebben gedaan - en bovendien geloof te hechten aan de valse argumenten van de eurocraten, die heel andere doelen voor ogen hebben dan het "redden" van Griekenland: het koste-wat-kost forceren van een EU-brede schuldenunie [uw schuld is onze schuld].

Het is toch zonneklaar, dat als de rest van de EU Griekenland voor een financiële afstraffing behoedt, vervolgens Portugal, Spanje, Ierland en Italië met de pet langskomen en dan zijn de noordelijke landen zuur, want het totale schuldenpakket van de ClubMed+ landen bedraagt maar liefst 3 biljoen euro! Dat hebben ze helemaal zelf met zuidelijk temperament bij elkaar geleend en gaat de brave Nederlandse belastingbetaler daar nu zijn EU-deel (ca. 5% = 150 miljard) van voor zijn rekening nemen? Ja, dat zou de Commissie (Barroso en zijn trawanten) wel willen, want daarmee zou Europa zeggenschap krijgen over de nationale begrotingen.

Een meerderheid in de 2eKamer wil Jan-Kees vanavond [18 maart] in een spoeddebat de oren wassen over zijn politieke gestuntel, maar eigenlijk is het al niet meer nodig, want gelukkig heeft mevrouw Merkel op het laatste moment het licht gezien en de Grieken naar het IMF verwezen. Laat de Griekse regering via die instantie haar zelfgecreëerde problemen maar oplossen en niet over de rug van de Duitse belastingbetaler, zegt zij en ze riep daarbij de noodzaak op om landen die zich aan geen enkele regel wensen te houden, uit het europact te kunnen gooien.
En daarmee is, ondanks de piassen die geacht worden onze belangen in de EU te behartigen, voor ons óók de kou uit de lucht, want het gesputter van Sarkozy ten spijt, op financieel gebied is het Duitsland dat het in de EU voor het zeggen heeft en wij profiteren daar deze keer gratis (?) van mee.

Een verenigd Europa is een mooie droom, maar wat de jongens en meisjes in Den Haag blijkbaar niet willen zien, is het verschil tussen "Europa" en de Europese Unie, de eurocratie. Als er wordt geschermd met "Het Belang van Europa", gaat het vooral om uitbreiding van EU-macht ten koste van de soevereiniteit van de lidstaten.
Politici die "Europa" als ideaal voor ogen hebben, staan tijdens onderhandelingen eigenlijk al half met hun rug naar hun eigen land gekeerd. Ze zijn bij voorbaat geneigd om aan dit ideaal de belangen van het eigen land ondergeschikt te maken en daarmee doen zij degenen die zij vertegenwoordigen bij voorbaat tekort.
In de loop van eeuwen bevochten soevereine rechten en de zeggenschap over de eigen leefwijze en de inrichting van de eigen omgeving worden door niet per se om die reden gekozen ambtsdragers prijsgegeven, puur omdat het hun wenselijk lijkt B te zeggen, waar hun voorgangers A hebben gezegd.

Onder druk van de kredietcrisis komt nu de zwakte van de politieke hersenspinsels aan het licht: de veronderstelde "solidariteit" tussen de lidstaten reikt in werkelijkheid niet verder dan de grens. Het hemd is nader dan de rok.

woensdag 17 maart 2010

Het grote stoppen

Door de kou waren we al een tijd niet op het terras geweest, maar afgelopen zondag viel het mijn zoon plotseling op dat in de lavendel onder de olijf een eend zat te broeden. Iedereen voorzichtig kijken, maar toen mijn dochter wat al te dichtbij kwam, sprong het beest op en verdween klapwiekend over de balustrade. Zo konden we het nest bekijken. Er lag een dozijn eieren in en iedereen vroeg zich af, hoe de kleine eendjes straks bij het water beneden moesten komen. Ons terras ligt nl. op 6 hoog.
Uit een snelle zoektocht langs internet bleek dat wij ons niet als enigen deze vraag stellen. [vroege vogel] [daffy duck].

Intussen is het 17 maart geworden en dat betekent dat het precies een maand geleden is dat we de brand in onze laatste panatella staken. Het niet-roken is op zichzelf best vol te houden en de neiging om onwillekeurig je hand uit te strekken naar een niet meer aanwezig doosje of kistje neemt mettertijd af, maar wat blijft is een gevoel van gemis, een leegte die zich ook na een maand niet opgevuld heeft met ..., ja, met wat eigenlijk? Eerstepaasdag [4 april] lijken we wel te gaan halen en mogelijk staan we dan zo sterk in onze schoenen, dat we de streefdatum verleggen naar een volgende markante dag op de kalender, bijv. 9 juni, de dag van de tweedekamerverkiezingen.

Het is opvallend, hoe weinig animo er onder zittende politici is om hun termijn te verlengen. Na de door tranen verstikte afscheidsspeech van Agnes Kant en de daarop volgende abdicaties van Eurlings en Bos, haken ook de mindere goden nu bij bosjes af. Vandaag Koenders, en gisteren zaten er drie afhakers bij Pauw & Witteman, die verklaarden geen zin te hebben in nog eens vier jaar kamerlidmaatschap. Jammer dat de helft van die uitzending besteed werd aan geen nieuws over een verdwenen meisje uit Dordrecht en de toelichting van Peter R. daarop, want nu kwamen P&W er niet aan toe de waarheid boven tafel te krijgen over de vraag, waarom er juist nu zo'n nooit eerder vertoonde hausse is in het kamerbreed afhaken.

Op zichzelf is dat niet zo moeilijk te raden. Tientallen jaren was het politieke toneel vooral een gelegenheid tot egotrippen op kosten van de gemeenschap en het uitdelen van gunsten en subsidies aan gekoesterde belangengroepen. Nu het geld drie keer is uitgegeven en het duidelijk is dat er voorlopig niets meer uit te delen valt - er moet jarenlang drastisch bezuinigd worden en bovendien in een veel onzekerder en harder politiek klimaat - blijken de dames en heren er geen zin meer in te hebben en verleggen hun ambities net zo lief naar elders.
"De ratten verlaten het zinkende schip," kraaide hofnar Gerrit Komrij aan de P&W-tafel, een onwelkome en haastig genegeerde conclusie, maar daarom niet minder terecht. Niemand hoeft medelijden met hen te hebben, want onze politici hebben goed voor zichzelf gezorgd. Zij mogen zes jaar van een riant wachtgeld genieten en rustig om zich heen kijken tot er een leuker baantje langskomt. Anders dan eendjes die de pech hebben om op een zesde verdieping uit het ei te kruipen, wacht onze salonpolitici geen ongewisse sprong in het diepe.