woensdag 29 februari 2012

De Oggle Boggle economie - 1

Ter gelegenheid van Schrikkeldag nu eens even iets heel anders - of lijkt dat maar zo?

In een klein stadje in het waterrijke hart van Holland had de gemeenteraad vergaderd over de deplorabele staat van de plaatselijke nijverheid en als gevolg daarvan, ook van de gemeentefinanciën. Na afloop hadden de burgemeester en haar trouwe aanhang zich verzameld in "De Vergane Glorie" om in alle bescheidenheid nog even na te kaarten bij een glaasje wijn en een bakje borrelnootjes.

Een toevallige bezoeker hoorde de discussie aan en na een tijdje onopvallend meegeluisterd te hebben, schoof hij een stoel bij en zei tegen de burgemeester:
- Neem me niet kwalijk dat ik zomaar inbreek, maar ik denk dat ik een oplossing weet voor uw problemen.
- Is het werkelijk? vroeg zij verrast, maar niet onwelwillend, want hij was een goedgeklede (Armani?), niet onknappe jongeman en zij had zojuist haar fijnbesneden neus in haar derde glas huiswijn gestoken.
- Vertelt u eens…
- Wat u nodig heeft, zei hij, is een groot, nieuw project, een onderneming waar de hele gemeente bij betrokken wordt, die mensen aan werk helpt en weer hoop geeft op een betere toekomst.

De burgemeester liet een kirrend lachje horen, zoals al wat rijpere vrouwen met een positie dat zo charmant kunnen doen als zij een man beleefd maar dodelijk zijn plaats willen wijzen.
- En wat dacht u dat we de afgelopen vier jaar hebben uitgevoerd? vroeg ze met een halfspottende ondertoon in haar stem.
- Ik bedoel iets heel anders, reageerde hij alert, iets van een totaal andere orde. Geen nieuw winkelcentrum, of een zakdoekenmuseum. Ik denk aan een OB-project.
- Een OB-project? U beseft toch wel dat bibliotheken op subsidie draaien en dat we daarop juist gekort worden. We hebben pas nog een vestiging moeten sluiten.
- Misschien bedoelt meneer een ander OB, opperde de gemeentesecretaris, dat van de tampons?
Ze verslikte zich bijna in een pinda en van de schrik en in het daarop volgende gegiebel dreigde de aandacht voor het algemeen belang danig te verslappen. Tussen de wethouder van Sociale Zaken en haar collega van Publieke Werken ontspon zich een geanimeerd gesprek over hun persoonlijke voorkeur voor inlegkruisjes.

De jongeman gaf de tafel daarom een rondje - de meeste dames gingen nu wijselijk over op Sourcy - en in de volgende tien minuten legde hij uit dat OB stond voor "Oggle Boggle" en dat dat niets met persoonlijke hygiëne te maken had, maar dat het ging om degelijk constructiewerk, veel staal en buizen, en dat zijn ingenieursbureau daarmee in het Midden-Oosten, o.a. in Dubai, al veel succes had gehad om kwijnende gemeenschappen van nieuwe energie te voorzien en op te stoten in de vaart der volkeren.

Nieuwe energie! De burgemeester raakte gaandeweg geboeid door zijn betoog, of eigenlijk meer door zijn levendige presentatie dan door de inhoud, maar omdat ze merkte dat verschillende dames half onder de tafel hun tweets begonnen te raadplegen, herinnerde zij zich plotseling dat ze nog een afspraak had.
- Heel interessant, zei ze bemoedigend, maar sommigen van ons hier zitten met een oppas thuis, dus misschien kunnen we dit gesprek beter een andere keer voortzetten, meneer … eh?
- Goldman, vulde die attent aan. Hij overhandigde haar zijn kaartje met een beminnelijke glimlach.
- Maakt u maar een afspraak met de secretaris hier, meneer Goldman, dan praten wij binnenkort verder op het stadhuis.

Terwijl ze haar mantel van de kapstok pakte, dook de secretaris naast haar op.
- Ik kan er niets op Google over vinden, fluisterde die haar toe.
- Waarover, Emma?
- Over die okkelbokkelprojecten. Ik heb het onder het gesprek even gegoogeld, maar die naam komt nergens voor.
- Oh, nou…, maak eerst maar eens een afspraak met die jongen, dan zien we wel waar het schip strandt. Ik haalde een paar frisse, nieuwe gezichtspunten uit wat hij te vertellen had.
En met die woorden zwaaide zij ten afscheid naar haar inmiddels druk twitterende achterban en spoedde zich - heel correct per taxi - naar haar date in restaurant 'de Wildeman'.
Er werden al genoeg ambtsdragers betrapt op rijden onder invloed en haar zou dat niet gebeuren. Bovendien waren taxibonnen declarabel.

dinsdag 28 februari 2012

Angela gets it in the neck

Not for nothing she's nicknamed the Iron Chancellor. Even a sudden beer shower is unable to shake Angela's equanimity.

Click to play video

zondag 19 februari 2012

Worden wij bestuurd door geretardeerde lemmingen?

Het ANP meldt vanmiddag in een miniberichtje, dat Iran zijn olieleveranties aan Frankrijk en Engeland per direct stopzet. Vorige week werd de Iraanse oliekraan al dichtgedraaid voor zes perifere Europese landen, waaronder het zieltogende Griekenland.
Commentaar: "Het lijkt een preventieve actie van Iran te zijn. Eerder besloot de Europese Unie vanaf juli Iraanse olie te boycotten. Zo'n achttien procent van de Iraanse olie-export gaat naar de 27 landen van de EU." Een "preventieve actie" dus, haha. Zero Hedge geeft daar een wat rijkere invulling aan: "Surely, when it comes to shooting itself in the foot, Europe truly has no equal."

Stel je bent een economisch machtsblok, de EU, onderdeel van een nog veel groter machtsblok, ook wel aangeduid als de westerse industrielanden. Er is een land, Iran, dat tot de orde geroepen moet worden, vindt je grote broer, omdat het bij herhaling niet doet wat Big Brother wil. Het recalcitrante land is bezig een kernindustrie op te tuigen, naar het beweert om in de toekomst blijvend in z'n energiebehoefte te kunnen voorzien, maar volgens Big Brother, omdat het eigen kernwapens wil ontwikkelen. Die zouden het machtsevenwicht in de regio, die toevallig ook de regio is waar meer dan de helft van de wereld olie- en gasreserves in de grond zitten, verstoren. Big Brother, bakermat van de reservevaluta die de hele wereld nodig heeft om olie en gas te kunnen kopen, heeft Iran in een isolement gedrongen door alle internationale banken te verbieden er contracten mee af te sluiten, handelscontracten, verzekeringen, etc., op straffe van bevriezing van hun dollartegoeden en hoge boetes.
Iran beschikt over een aanzienlijk aandeel in de olie- en gasreserves en is op zoek naar nieuwe afzetgebieden. Het exporteerde 18% van zijn jaarlijkse productie naar de EU, maar onder dreiging van onlangs aangescherpte sancties zakt de export nu bij voorbaat al in. Irans olie-inkomsten kelderen en daardoor raakt hun toch al krimpende economie nog dieper in het slop.

Als je in de internationale slangenkuil een land voor het blok wilt zetten, is het weinig effectief een half jaar van tevoren aan te kondigen wat je gaat doen. Je moet je in het geheim voorbereiden en dan verrassend en snel toeslaan, anders geef je je tegenstander de ruimte om alternatieven te zoeken en jou met de zwartepiet te laten zitten. Maar dat is nu precies de positie waarin de leiders van de EU zich samen hebben gemanoeuvreerd. Ze moesten direct voldoen aan de eis van Big Brother, maar voor zichzelf dachten ze nog wat tijd te kunnen nemen om het wegvallen van de olie-import uit Iran met importen van elders te compenseren. Hoewel ieder voor zich best in staat geacht mag worden te bedenken dat het in de wereldpolitiek zo niet werkt, besloten ze met elkaar de domst denkbare strategie te volgen: je in je kaart laten kijken. Het onderstreept nog eens, hoe contraproductief de Europese politieke elite als partij in het internationale krachtenveld opereert.

Maar welk belang kan de EU erbij hebben haar olievoorziening opzettelijk in gevaar te brengen in een tijd van economische recessie, onoplosbare financiële problemen en bij een stijgende olieprijs van inmiddels US$120+ per vat? Ik wil zeker niet uitsluiten dat Iran ambitie heeft om ooit een kernmacht te worden, maar of het echt zo'n vaart loopt is de vraag. Er moet dus iets zijn dat voor het moment nóg belangrijker is dan olie, dat de EU doet besluiten de door Big Brother geplaatste pijltjes te volgen op de route naar een oorlog in de Perzische Golf. Dat "iets" kan niet anders zijn dan de handhaving van de status quo, het monetaire piramidespel dat de wereld in zijn greep heeft op basis van de reservestatus van de US-dollar.

De verdeelde broederschap van de EU heeft zich voor dit doel nu al drie keer door de Amerikanen voor het karretje laten spannen, Irak, Afghanistan (onze volslagen naïeve Jolande Sap trapte er met open ogen in) en laatstelijk Libië. Saddam Hoessein wilde zijn olie uitsluitend nog in euro's betaald zien en hij is dood. Gaddafi wilde zijn olie aan China gaan verkopen en streefde naar een goudstandaard voor (Noord-)Afrika en de Arabische wereld; hij is dood. En Ahmadinejad - uitgestoten uit het internationale betaalcircuit - is bezig de US-dollar te ondermijnen door olieleveranties aan onafhankelijke en/of wanhopige landen, India, China en Japan, tegen betaling in goud en andere valuta dan US$ of ruilhandel in natura (voedsel en grondstoffen). Al zou hij willen, hij heeft geen alternatief.

Nu maakten de genoemde regimes het de Amerikanen ook wel makkelijk om internationale (westerse) verontwaardiging parallel aan hun eigen belangen te mobiliseren. Saddam was een moordzuchtige dictator, in Afghanistan voerde de Taliban een schrikbewind en Gaddafi stond al sinds Lockerbie op de hit lijst. Maar Ahmadinejad heeft rugdekking, van Rusland - leverancier van splijtstof uit zijn overtollige kernkoppen in roestende raketsilo's, van China - gretige afnemer van olie en mineralen en betaalmeester van de aan krediet verslaafde VS, Syrië - waarmee Iran een verdedigingspact heeft gesloten, en passief van India dat zelf geen olie heeft en er in goud voor wil en kan betalen, omdat het bankenkartel van Big Brother het (nog) niet in z'n greep heeft en het niet kan chanteren.
Dit opkomende machtsblok werkt samen om aan de reservestatus van de US$ een einde te maken. Op het financiële vlak sluiten zij bilaterale handelsverdragen in eigen valuta; zij verlagen geleidelijk hun dollarreserves en zijn de grootste opkopers van goud en strategische grondstoffen. En op het politieke vlak bieden zij weerstand tegen ongebreideld Westers imperialisme door in de Veiligheidsraad elke actie tegen Iran en onlangs tegen hun bondgenoot Syrië te vetoën.

Hier gaat het niet om vrijheid, democratie en rechtvaardigheid, of bestrijding van terrorisme, zoals onze politici en de media ons willen laten geloven. We zien hier de opkomst van een nieuwe wereldmacht, die zijn eerste pogingen doet de gevestigde orde aan te tasten. Westerse waarden zijn daarbij niet aan de orde, het gaat puur om macht, voedsel en schaarser wordende grondstoffen.
Ook al besteedt hij 45% van alle defensie-uitgaven ter wereld bij elkaar, Big Brother is een reus op lemen voeten. De mantel van zijn hegemonie begint scheuren te vertonen door de onvoorstelbare schulden die eronder schuilgaan en die op den duur niet meer te beheersen zijn, ook niet met de biljoeneninjecties van de Centrale Banken.

Vroeger boden afzonderlijke Europese landen nog wel eens tegenspel, als zij vonden dat Big Brother verkeerd bezig was. Met name Frankrijk (de Gaulle) hield dan zijn poot stijf. Maar nu in Europa alle koppen dezelfde kant op moeten staan en de richting van de kudde wordt bepaald in nachtenlange vergaderingen, waarin elke dissident tot zwijgen wordt gebracht of uitgestoten, wordt de hele Unie in feite geregeerd door het behoudende midden, de heilsoldaten van de status quo. Jammer, dat Europa zich daarmee aan de zijde schaart van degenen die alles te verliezen hebben en niets te winnen.

donderdag 16 februari 2012

John Embry: À la recherche de l'argent perdu

Aanbevolen, tekst van de toespraak van John Embry, Chief Investment Strategist of Sprott Asset Management, Toronto, gehouden op de California Investment Conference van 11 feb. 2012.
Debt saturation ensures much higher gold and silver, een beknopt, maar volledig overzicht van het schuldenmoeras, waarin de westerse wereld + Japan onherroepelijk verder wegzinken door ongebreidelde geldcreatie en ZIRP (zero interest rate policy), de onzekere rol van China en de onzichtbare dreiging van een CDS (credit default swap) pandemonium.

... The European elite, who crammed the euro down the throats of their somewhat reluctant citizens, have invested far too much time and effort in their dream to quit now. That simply means creating whatever amount of paper necessary to keep the sovereign debt afloat and to allow the crippled banking systems to function.

Aansluitend een recent interview met Embry door Matterhorn Asset Management's Lars Schall: "The current financial system will be totally destroyed". Het Grote Geld zoekt intussen zijn heil in goud, evenals de Centrale Banken van de BRICs en de Aziatische tijgers. Hoelang duurt het nog, voordat Arabische oliestaten hun vertrouwen in fiatpapier verliezen en in goud betaald willen worden? Niet zo heel lang meer, denkt Embry. Intussen is de papieren olieprijs op weg naar recordniveau...

woensdag 8 februari 2012

Met Rutte lachend naar het offerblok

Maar was u niet verrast, dan?
- Och…
Maar Neelie noemde het toch 'geen probleem'?
- Ja…
Absoluut geen man overboord, zei ze.
- Nee, geen punt. We hadden ze er liever bijgehouden natuurlijk, maar als de Grieken hun afspraken niet nakomen, houdt het een keer op met onze solidariteit. *)


En volgens de gezellige dikkerd is het besmettingsgevaar ook afgenomen.
- Ja, er zijn nu zoveel maatregelen genomen de afgelopen anderhalf jaar, dat we een Grieks bankroet wel kunnen opvangen. ^)
Dat moeten we nog zien. Maar Portugal, dat staat er ook niet zo best voor, toch?
- Ach…
Stel je voor dat die ook moeten afhaken en uit de euro stappen.
- Ja, stel je voor. Maar zo'n vaart loopt 't niet hoor.
Hoe weet u dat?
- Portugal is niet vergelijkbaar met Griekenland. Daar komen ze hun verplichtingen wél na.
En Spanje? Daar gaat het ook niet best momenteel.
- Spanje doet wat het kan met een nieuwe bezuinigingsronde.
Maar zowel Spanje als Portugal kampen met een krimpende economie, de werkloosheid bedraagt ruim 20% en de jeugdwerkloosheid 40 à 50%. Bezuinigingen zullen de situatie dan toch alleen maar verergeren?
- Wij hebben met alle Europese leiders een weg uitgezet om de staatsfinanciën van de eurolanden weer onder controle te brengen. Daar zijn offers †) voor nodig, maar als we nu niet ingrijpen, zijn de problemen over een paar jaar nog veel groter.º)
Dat laatste is zeker waar, en nu gaan alle Europese landen tegelijk bezuinigen op de overheidsuitgaven. Dan is een algehele Europese recessie toch onontkoombaar? In de meeste landen is het overheidsaandeel in de economie zo rond de 50% van het bbp!
- We hebben maatregelen genomen om groei [brede lach] waar mogelijk te stimuleren. We gaan een moeilijke periode tegemoet in Europa, maar als we gezamenlijk de schouders eronder zetten, komen we er sterker en meer verbonden uit.
Dat hebben wij vaker gehoord, maar de vraag is, wie zijn 'we'? ¹)

------------------
*) Solidariteit
- wij blijven de Grieken steeds meer geld lenen om hun schulden aan Europese banken te kunnen blijven betalen, zonder dat ze er zelf ooit bovenop komen.
Tot welke idiote constructies de EU en de ECB bereid zijn om te zorgen dat na een definitief Grieks accoord over de inmiddels tot €320 miljard opgelopen bailout (meer dan het hele Griekse BNP!), de banken 100% kunnen incasseren, terwijl de Grieken uiteindelijk geen cent overhouden, is door de zeer geduldige lezer op te maken uit dit ZH-artikel. Conclusie: Angela ziet eindelijk in dat het voor Duitsland goedkoper is om afscheid van de Grieken te nemen.
De Griekse bevolking lijkt dat maar al te goed te begrijpen. Ze hebben geen enkel vertrouwen meer in hun kleptocratische, politieke leiders en leggen massaal het werk neer. Na een zg. accoord over de Trojka-voorwaarden [9 febr.], direct een tweedaagse, algemene staking en de dreiging van een volksopstand. Nonne latet anguis in herba?
Door de eisen voortdurend op te schroeven lijkt het gezamenlijk beleid erop gericht de Grieken te pressen zelf uit de euro te stappen. Geen europoliticus die dát op haar/zijn persoonlijk conto geschreven wil zien.
Maar op het beslissende moment lijkt Duitsland onder internationale druk de rug toch weer niet recht te zullen houden. Laat de Europese belastingbetaler zich kort voor een onvermijdelijk Grieks faillissement toch nog snel even een oor van €130 miljard aannaaien?

ROUNDUP, 12 - 20 FEB. 2012
Telegraph - AEP, Germany's Carthaginian terms for Greece
en "Just as Greece complies at last, Europe pulls the plug"
Fin. Times - Wolfgang Münchau, Why Greece and Portugal ought to go bankrupt
David McWilliams, Prepare for Greece Lightening
Nigel Farage MEP - EU, you ain't seen nothing yet [video].
David McWilliams, Why make a drama out of a crisis? - hij benoemt de echte trojka: bankiers, politici en EU-ambtenaren, de dienaren van gevestigde belangen, heilsoldaten van de status quo, die de democratie aan hun laars lappen.
6 MRT. 2012 - Mike Shedlock, Disorderly Greek default and euro exit.
10 MRT. 2012 - ZH, Greece has defaulted: Here is where we stand.

^) Maatregelen
- het Noodfonds, het ESM en de herkapitalisatie van banken, geen van alle voldoende. Het enige dat (tijdelijk) helpt, is het geldinfuus van de ECB, bijna een half biljoen euro eind december 2011 en eind februari een nieuwe ronde (LTRO) van naar verwachting minstens het dubbele - een verkapte vorm van QE - "quantitative easing" - de geldpers laten draaien.
Daar kleven grote risico's aan. Dat de ECB haar toevlucht neemt tot zulke "big bazooka" maatregelen, geeft aan hoe wanhopig de bancaire situatie in feite is.
In zijn persconferentie van 9 febr. gaf Draghi aan dat hij bereid is meer risicovolle onderpanden (collateral) te accepteren voor de ECB-leningen. De Europese banken die het geld echt nodig hebben, zijn nl. door hun hoogwaardige assets heen en zouden zonder versoepeling van leenvoorwaarden niet voor meer ECB-krediet in aanmerking komen, dus "Trash to cash".
Draghi lijkt bereid de omvang van de ECB-balans - nu 2,7 biljoen euro, op te blazen tot 7,1 biljoen, en laadt daarmee een fiscaal risico van €20.000 op de rug van elke inwoner van de 17 eurolanden.
Een uitvloeisel van deze onbeperkte en (te) goedkope kredietverstrekking is dat op zichzelf insolvabele banken in Spanje en Italië opeens bulken van het geld en daarmee tegen de (hoge) marktrente de staatsobligaties van hun eveneens insolvabele overheden kopen. Dat was ook precies de opzet, maar afgezien van de vraag of die schulden ooit terugbetaald kunnen worden (niet dus), zorgt de fiat-tsunami van de ECB o.a. in Spanje voor nieuwe verstoringen van het wankele evenwicht tussen doormodderen en een totale instorting à la Griekenland.

UPDATE, 2 - 5 MAART 2012
Eurobanken stallen de volledige LTRO-2 bij de ECB - Totaal €777 milliard; op 5 maart €821 miljard.
Euroland will pay for this monetary madness
Spaanse economie krimpt verder - 25% werkloosheid in 2012
Europese solidariteit - Iedereen weet dat Spanje liegt over de cijfers

†) Offers
- het zijn altijd de gewone burgers die voor de fouten van anderen moeten boeten, nooit degenen die de zaak hebben laten ontsporen door hebzucht of onachtzaamheid, of door pure zelfoverschatting.
Om wat voor (onvoorstelbare) bedragen het gaat toont deze prachtige infographic van Demonocracy.

º) Problemen
- de opmerkingen van Rutte op 9 feb. in de Tweede Kamer: "PVV en SP keerden zich tegen de steunoperaties voor Griekenland. ,,Dan had je een tsunami over jezelf afgeroepen'', aldus Rutte. Door wel financiële hulp te bieden staat de eurozone er volgens Rutte nu sterker voor," zijn ronduit bespottelijk. De hele eurozone is nu insolvabel, banken én overheden, en moet met 'funny money' van de ECB overeind worden gehouden. De werkloosheid is tot ongekende hoogten gestegen en de EUconomie krimpt en daarmee de overheidsinkomsten. De tsunami is in aantocht en hij wordt vele malen groter en verwoestender, dan wanneer wij ons verlies twee jaar geleden genomen hadden.
Rutte weet het leuk te brengen, de eeuwige optimist, maar inhoudelijk manifesteert hij zich als een volslagen nul zonder visie en vooral, zonder betrokkenheid. Mogelijk vloeit dat voort uit de combinatie van zijn persoonlijkheid en zijn positie. Hij is tenslotte vooral een politiek dier en in de politiek gaat het nooit over inhoud, maar uitsluitend over politiek.
Kán Rutte überhaupt een eigen koers varen, los van wat Angela wil? Waarschijnlijk nauwelijks. Ze houdt hem strak aangelijnd. Voor Rutte betekent dit dat hij zich op de vlakte moet houden, waardoor hij - buiten de eigen kring - wantrouwen wekt bij de kiezer over zijn persoonlijke oprechtheid. Ook belet zijn preoccupatie met de EU hem echte betrokkenheid te tonen bij het lot van de Nederlanders die door zijn beleid worden getroffen. Op nationaal niveau zal zijn ster daardoor verbleken, wat mettertijd een overstap naar een comfortabel plekje in de EU-hiërarchie des te waarschijnlijker maakt.
Wees alert op misleidend taalgebruik: politici met een dubbele agenda (of is dit een pleonasme?) zeggen altijd 'Europa', als zij de EU bedoelen.

¹) 'We'
- niet de landen die ondanks, of juist door hard bezuinigen steeds dieper in de schulden raken; niet degenen die in de komende recessie ontslagen worden; niet degenen die de prijs van hun huis zien kelderen; niet de spaarders die minder rente krijgen dan het inflatiepercentage en de pensioentrekkers die gekort worden; niet de afgestudeerden die geen baan kunnen vinden.
'We', dat zijn degenen die op het pluche zitten, die uit het niets nieuw geld kunnen creëren, desnoods een biljoen euro, voor wie later altijd wel een plaatsje in de ambtelijke hiërarchie kan worden vrijgemaakt of bedacht, met als beloning een ruim en waardevast pensioen; het zijn de Neelies en de Ruttes, de Gollums en de Draghi's en hun knechten in de nationale parlementen, die in het Europese niemandsland een ivoren toren hebben opgetrokken, waarin ze zich onaantastbaar wanen, ver verheven boven de wolken van democratische verantwoording en die er alles aan doen de status quo in stand te houden, zonder de bevolking ooit nog een stem te gunnen die hun luchtkasteel aan het wankelen kan brengen.
Het is een beproefde tactiek van de pluchekaste de burger bang te maken met een vooruitzicht van totale chaos, mocht er iets gebeuren dat de status quo doorbreekt, hoe verstikkend die voor de meerderheid ook is. Het zijn nu ook weer letterlijk de woorden van Lukas Papademos, de door de EU geparachuteerde, Griekse interim-premier, met een staat van dienst bij de Boston Fed en bij de ECB. Blijkbaar komt hij weinig buiten de deur, want de Griekse samenleving verkeert al een paar jaar in een staat van permanente chaos en een herinvoering van de drachme kan daar alleen maar verbetering in brengen. Het zou niet voor het eerst zijn dat het land failliet gaat en zoals bekend, Griekenland bestaat nog steeds.