In "Things that make you go Hmmm" - overgenomen door ZH - vraagt Grant Williams zich af wat een dollar [of een euro] is, merkt daarover op dat elk experiment met ongedekt papiergeld in de geschiedenis nooit lang heeft geduurd en besluit met:
"Wat er verder ook gebeuren mag, van een paar dingen kunnen we nagenoeg zeker zijn":
- Regeringen zullen altijd de juiste maatregelen treffen - nadat ze elke andere mogelijkheid om er onderuit te komen hebben uitgeput [vrij naar Winston Churchill].
- Elke keer weer zullen ze het blikje over de weg voor zich uit blijven schoppen tot de weg doodloopt op een bakstenen muur.
- Uiteindelijk wordt het succes (of anderszins) van elk politiek besluit sinds de ondergang van Lehman bepaald door iets dat glanst, een gele kleur heeft en ongeveer $1500 per ounce kost.
Goud maakt een goede kans ergens in de (naaste) toekomst weer deel te gaan uitmaken van het monetaire systeem. Er zijn diverse tekenen die daarop wijzen. De financiële en politieke elites zullen er gillend en trappend bijgesleept moeten worden, maar als het vertrouwen in hun fiat systeem instort, zullen ze niet anders kunnen dan hun schulden dekken met tastbare, harde valuta. Als het zover is, zal dat betekenen dat kredietverstrekking niet meer onbeperkt kan groeien, dat schulden niet eindeloos kunnen worden doorgerold, maar moeten worden afgelost. De maatregel bijv. om hypotheken een lagere max te geven, de eis dat de hoofdsom tijdens de looptijd tenminste voor de helft moet worden afgelost en een tendens (Rabo) om terug te gaan naar de annuïteitsvorm, illustreren een dergelijke omslag in de algemene houding tgo. schuld.
Wie ziet, hoeveel tijd de ministers van financiën en de CB-presidenten van de geïndustrialiseerde landen momenteel bezig zijn, in de EU, in Amerika, met de BIS en het IMF en in E-7 en E-20 verband, het ene plan na het andere te verzinnen om erupties van schuldvulkanen te verdrinken in zeeën van nieuwe leningen met uit het niets gecreëerde, digitale fiatflappen, moet wel tot de conclusie komen dat er iets niet helemaal in de haak is en dat het wereldwijde Ponzi-systeem - de omgekeerde schuldenpyramide - ernstig uit balans is en op het punt staat om te vallen.
Wat het met schulden overladen geld- en CDS-circuit heeft kortgesloten, was ongetwijfeld de torenhoge olieprijs in 2008. Die veroorzaakte in het olie-importerende deel van de wereld een acuut tekort aan nieuw krediet. De rente op schulden en de aflossingen konden niet meer worden betaald. Bear Stearns was het eerste slachtoffer, maar toen de de Amerikanen in het najaar Lehman lieten crashen, ontstond er paniek. Hank Paulson eiste en kreeg toen een blanco cheque van het Congres en bailde iedereen en z'n ouwe moeder uit met miljardeninjecties. De ECB aarzelde echter. Trichet had nog kort daarvoor de basisrente verhoogd en leed nu gezichtsverlies, omdat hij op zijn schreden terug moest keren. Dat kostte tijd en intussen vielen ook in Europa een aantal banken om, bijv. Dexia, maar uiteindelijk ging aan onze kant van de oceaan de geldkraan ook wijd open.
Het kwaad was echter al geschied en woekerde voort. Banken die zoveel slechte leningen op hun balans hadden staan dat ze normaliter failliet hadden moeten gaan, werden door de ECB en door hun overheden "gered". Als je daar eenmaal aan begint, kun je er niet opeens meer mee stoppen en vervolgens blijkt dat er steeds meer geld bij moet, ook al houd je als Centrale Bank de rente laag en versoepel je de boekhoudregels, zodat banken hun slechte leningen niet tegen de marktwaarde, maar voor de volle 100% op hun balans mogen zetten en dus minder hoeven af te schrijven.
Zo houd je tijdelijk een schijnwereld in stand waarin steeds meer en sneller gaten vallen, die telkens met nieuwe proppen papiergeld worden gedicht. Degenen die de gaten veroorzaken, de insolvabele banken, kunnen daar niet op worden aangesproken, omdat ze dan alsnog zouden omvallen en dat mag nu juist niet gebeuren, vindt de financiële elite. Daarom worden de oplopende schulden op de staat afgewenteld, zodat die ook insolvabel wordt, d.w.z. de staat kan tot in lengte van jaren niet genoeg inkomsten genereren (belasting heffen) om de rente op de staatsschuld te betalen en aflopende obligaties in te lossen. Elke soevereine staat kan besluiten zijn schulden te saneren en de crediteuren met een verlies - haircut - op te zadelen, maar in de Nieuwe Wereldorde is ook dat niet meer toegestaan. Er wordt "hulp" geboden door het IMF in de vorm van leningen en bezuinigingsmaatregelen. De schulden nemen daardoor toe en in plaats van de crediteuren is de bevolking de dupe. Die mag tot in lengte van jaren de gokschulden van anderen aflossen.
Tot nog toe hebben de geïndustrialiseerde landen en met name de US met zijn reservevaluta altijd boven hun stand kunnen leven. De rente op hun schulden hielden zij kunstmatig laag, zodat die makkelijk betaald kon worden, zeker als je de jaarlijkse inflatie er nog aftrekt. De schulden zelf werden nooit terugbetaald, maar doorgerold met nieuwe leningen. Nu gaat dat echter niet zo makkelijk meer, omdat:
a) de omvang van de totale schuld in veel landen een kritische grens - ongeveer 80 à 90% van het BNP (Rogoff) - heeft overschreden en niet meer te beheersen valt, ongeacht bezuinigingen, hoe streng ook. Dat maakt investeerders kopschuw;
b) de groei van de meeste westerse economieën nagenoeg nul is of zelfs krimpt. Dit wordt overigens verhuld door officiële statistieken schaamteloos en op grote schaal te manipuleren. Daardoor tast iedereen in feite in het duister over de werkelijke risico's en daalt het vertrouwen in het monetair bestel. Dit zou het rentepeil moeten opdrijven, maar daarover waken de Centrale Banken als sfinxen, al lijkt Trichet zijn grip op de realiteit te verliezen (alweer een renteverhoging aan de vooravond van een crisis, net als in 2008). In plaats van de rente, stegen het laatste halfjaar vooral de premies op verzekeringen tegen wanbetaling, de CDS - credit default swaps.
Als de druk in een systeem te hoog oploopt en alle veiligheidskleppen worden door politieke belangen stijf dichtgehouden, moet er op een een gegeven moment iets uit elkaar klappen. De financiële elite weet dat donders goed. Is ze daarom bezig de buit zoveel mogelijk binnen te halen, voordat het doek valt? En de politiek? Voorzover het geoorloofd is zo te generaliseren, mag je zeggen dat de politiek koortsachtig rondholt van de ene zwakke plek naar de andere met kitspuit en duct tape om de scheuren en barsten provisorisch dicht te plakken, lapmiddelen.
Zolang er niets aan de omvang van de schulden zelf wordt gedaan, leidt al dat koortsachtige geconfereer tot niets en volgt de ene crisis op de andere.
Wat leidende politici niet lijken te willen zien of erkennen is dat een beleid om het uitsluitend bankiers en eurocraten naar de zin te maken, ernstig afbreuk doet aan de democratische grondslag van onze samenleving. De weerstanden daartegen nemen toe en sociale onrust zal de spanning in het systeem nog extra opjagen.
Waar de eerste klap uiteindelijk valt, kan niemand voorspellen, maar wanneer ie valt, zakt de bodem onder het hele systeem weg en volgt er een tsunami, vele malen verwoestender dan de dreun van 2008-2009. Lehman was het voorspel, nu wordt het menens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten