Naast het extra struikelblok, wie Strauss-Kahn nu moet opvolgen als president van het IMF - een Europeaan om te zorgen voor een euro-vriendelijk beleid, of juist geen Europeaan, zoals de BRIC en de rest van de wereld eisen - worden de stemmen binnen het euroblok zelf steeds luider om de financiële "hulp" aan de Club Med landen en met name aan Griekenland per direct te staken.
In Finland haalden de "Echte Finnen" bij recente verkiezingen 19% van de stemmen, in Frankrijk is Marine le Pen van het Front National populairder dan Sarkozy en diens socialistische rivalen, in Duitsland groeit de weerstand tegen het zwalkende beleid van Angela Merkel en bij ons timmert Geert Wilders aan de weg.
Na de discussie afgelopen week in de Tweede Kamer mag het duidelijk zijn dat Geert geen cent meer voor het corrupte en leugenachtige Griekenland overheeft, omdat we ons geld nooit terug zullen zien, terwijl de regering, de regeringspartijen én de hele oppositie minus de SP er alles aan doen de lichtzinnigheid en onverantwoordelijkheid van dat standpunt te benadrukken, met de volle steun van de vleugellamme aalscholver van de Nederlandsche Bank, Nout Wellink.
Zonder een fan van Wilders te zijn, ben ik het met hem - en Roemers van de SP - eens, dat meer "steun" aan Griekenland niets oplost en dat wij elke euro die wij er nog insteken, onherroepelijk kwijt zijn. Anderzijds ben ik het met Rutte e.a. eens, dat de gevolgen van het stopzetten van die "hulp" niet te overzien zijn. Bovendien vind ik dat Wilders voor zijn standpunt populistische en verkeerde argumenten gebruikt. Het gaat er niet om, dat de Grieken niet te vertrouwen zouden zijn en hun verplichtingen niet nakomen, het punt is dat de nationale en Europese politieke en financiële "elites" ons de afgelopen twintig jaar in een "cul-de-sac" hebben gemanoeuvreerd, waar we langs de regulaire politieke weg niet meer uit kunnen komen.
De "steun" die wij volgens de heersende opinie aan Griekenland moeten geven - in de vorm van leningen met wurgclausules, komt namelijk niet ten goede aan de Grieken en de Griekse economie, maar aan de Franse en Duitse banken die Griekenland sinds de invoering van de euro honderden miljarden aan onverantwoorde leningen hebben verstrekt. Het 'arme' Griekenland, met een economie die op weinig meer drijft dan olijfolie en toerisme en een cultuur waarin belastingontduiking tot kunst is verheven, kan die leningen onmogelijk terugbetalen. Als wij stoppen met onze goedgevendheid op kosten van de Europese belastingbetaler, gaat Griekenland failliet en vervolgens ook de banken in Frankrijk en Duitsland die dan hun Griekse leningen grotendeels moeten afschrijven. Dat zou een domino-effect op gang brengen, dat zo'n beetje de hele Westerse bankwereld door zijn onderlinge verwevenheid op de knieën zou brengen en de doodsklok zou luiden voor de euro in zijn huidige vorm.
Zie: Der Spiegel, 24 mei 2011 - The Hidden Cost of Saving the EuroWie dat per se wil mag Wilders' opstelling dus onverantwoord vinden. Het jammere voor het andere kamp is echter, dat Griekenland sowieso failliet gaat. Zonder extra leningen bij wijze van spreken morgen al en mét extra leningen misschien over een maand, of een jaar, maar dan wel met nóg ingrijpender gevolgen.
ECB's Balance Sheet Contains Massive Risks
Zie: The Daily Telegraph, 25 mei 2011, Jeremy Warner
It's ever more obvious, Greece must leave the euro
Zie: Het Financieele Dagblad, 26 mei 2011
Oud-ECB-bestuurder voorziet faillissement van Griekenland
Via Zero Hedge kwam mij een artikel onder ogen in de Daily Telegraph van 20 mei 2011, waarin de Engelse econoom Andrew Lilico puntsgewijs opsomt, wat er gebeurt als Griekenland de handdoek in de financiële ring gooit. Het is geen mooi plaatje en het mag duidelijk zijn, dat de euro - en daarmee iedereen die euro's bezit of erin wordt betaald (lonen, pensioenen) - zware tijden tegemoet gaat.
Wát ze ook doen, de Grieken worden de paria's van Europa, want zij krijgen door de media ongetwijfeld de zwartepiet toebedeeld voor alle ellende die het continent treft. Dat is onterecht, want de werkelijke schuldigen zijn de politici en de bankiers.
De politici hebben - met voorbijgaan aan democratische uitspraken (referenda) van het electoraat - hun fantasieën over een verenigd Europa doorgedreven, de voorwaarden geschapen waarin dit absolute debacle gestalte kon krijgen, en de tekenen van misbruik en wanbeleid toegedekt met geld van de belastingbetaler.
De bankiers hebben daar jarenlang van geprofiteerd door in de verwachting dat de politiek hun verliezen toch wel zou dekken, onverantwoorde risico's aan te gaan en de financiële markten in casino's te veranderen, zodat ze met gokwinsten hun salarissen en bonussen tot buitenproportionele hoogten konden opvoeren. En nu het financiële draagvlak onder hun parasitaire praktijken dreigt te bezwijken, doen zij met de arrogantie van de macht een beroep op de politiek om hun miljardenschulden en oninbare vorderingen te socialiseren, d.w.z. de schatkist = belastingbetaler ervoor te laten opdraaien.
Tot nu toe lukt dat, zij het moeizaam, maar nu er werkelijk slachtoffers dreigen te vallen, schijnt de werkelijkheid - voor hen die willen zien - onbarmhartig door het sleetse weefsel van politieke en financiële fantasieën heen.
Waarom zouden wij de Grieken, de Ieren, of de Portugezen willen voorschrijven, hoe zij met hun geld dienen om te gaan? Moeten zij niet gewoon kunnen doen wat in hun belang is om te leven zoals zij dat graag willen. Als zij boven hun stand leven, is de consequentie dat ze hun munt moeten devalueren en het rentepeil naar omstandigheid aanpassen. Daar zorgt een vrije markt vanzelf voor, ook zonder een Centrale Bank.
Door de kunstmatige rente van de ECB en het euroregime kunnen zij geen kant op en nemen hun schulden zelfs alleen maar toe. Zo wordt de bevolking van landen die "financiële steun" ontvangen, in feite veroordeeld tot levenslange schuldslavernij.
In Griekenland zijn stakingen aan de orde van de dag, in Spanje - bij een werkloosheid van 21% en met een jeugdwerkloosheid van 43% - begint het verzet zich op de stadspleinen te manifesteren. Wat niet betaald kán worden, zal niet betaald worden en omdat hun euro ook onze euro is, zullen ook wij moeten bloeden voor dit echec.
Zolang de economie groeide, had niemand te klagen, maar nu Europa worstelt met de gevolgen van de wereldwijde recessie en de bankencrisis heeft het alle betrokken landen in een houdgreep. Laten wij ons losmaken uit deze wederzijds verstikkende verstrengeling en een einde maken aan de vernederende betutteling. Een verenigd Europa is een hersenschim, waar alleen politici belust op macht [plus de riante oudedagsvoorziening] en hun financiële elites van profiteren, niet de gewone Nederlanders, Fransen, Grieken of Italianen. Dat is melkvee.
In de verscheidenheid ligt onze kracht en als wij onze nationale kracht hernemen, betekent dat minder macht voor arrogante politici met grootse fantasieën en minder armslag voor geldbeluste bankiers en economische roofridders.
De volksvertegenwoordiging kan dan in eigen huis weer orde op zaken stellen en hoeft zich niet voortdurend af te vragen, of de doorgeschoten regelzucht van de verwaten Eurocratie wel bevredigd wordt. In het VK voert supermarktketen Asda eind mei 2011 de Engelse pounds en ounces weer in bij de verkoop van aardbeien en als dat aanslaat bij hun klanten [lees de commentaren bij het artikel], willen ze het uitbreiden tot andere producten.
De herinvoering van grenscontroles door Denemarken is ook tekenend voor deze trend. Een land dat staat voor zijn vrijheid en verworvenheden, laat zich niet blijvend de wet voorschrijven door een in LaLa-land levend Brussel, dat een oorspronkelijk kleinschalig verdrag uit 1985 [Schengen] misbruikt om een schone schijn van "vrij reizen" op te houden, zonder dat het in een sindsdien volledig veranderde wereld de randvoorwaarden daarvoor in stand kan houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten