Het ANP meldt vanmiddag in een miniberichtje, dat Iran zijn olieleveranties aan Frankrijk en Engeland per direct stopzet. Vorige week werd de Iraanse oliekraan al dichtgedraaid voor zes perifere Europese landen, waaronder het zieltogende Griekenland.
Commentaar: "Het lijkt een preventieve actie van Iran te zijn. Eerder besloot de Europese Unie vanaf juli Iraanse olie te boycotten. Zo'n achttien procent van de Iraanse olie-export gaat naar de 27 landen van de EU." Een "preventieve actie" dus, haha. Zero Hedge geeft daar een wat rijkere invulling aan: "Surely, when it comes to shooting itself in the foot, Europe truly has no equal."
Stel je bent een economisch machtsblok, de EU, onderdeel van een nog veel groter machtsblok, ook wel aangeduid als de westerse industrielanden. Er is een land, Iran, dat tot de orde geroepen moet worden, vindt je grote broer, omdat het bij herhaling niet doet wat Big Brother wil. Het recalcitrante land is bezig een kernindustrie op te tuigen, naar het beweert om in de toekomst blijvend in z'n energiebehoefte te kunnen voorzien, maar volgens Big Brother, omdat het eigen kernwapens wil ontwikkelen. Die zouden het machtsevenwicht in de regio, die toevallig ook de regio is waar meer dan de helft van de wereld olie- en gasreserves in de grond zitten, verstoren. Big Brother, bakermat van de reservevaluta die de hele wereld nodig heeft om olie en gas te kunnen kopen, heeft Iran in een isolement gedrongen door alle internationale banken te verbieden er contracten mee af te sluiten, handelscontracten, verzekeringen, etc., op straffe van bevriezing van hun dollartegoeden en hoge boetes.
Iran beschikt over een aanzienlijk aandeel in de olie- en gasreserves en is op zoek naar nieuwe afzetgebieden. Het exporteerde 18% van zijn jaarlijkse productie naar de EU, maar onder dreiging van onlangs aangescherpte sancties zakt de export nu bij voorbaat al in. Irans olie-inkomsten kelderen en daardoor raakt hun toch al krimpende economie nog dieper in het slop.
Als je in de internationale slangenkuil een land voor het blok wilt zetten, is het weinig effectief een half jaar van tevoren aan te kondigen wat je gaat doen. Je moet je in het geheim voorbereiden en dan verrassend en snel toeslaan, anders geef je je tegenstander de ruimte om alternatieven te zoeken en jou met de zwartepiet te laten zitten. Maar dat is nu precies de positie waarin de leiders van de EU zich samen hebben gemanoeuvreerd. Ze moesten direct voldoen aan de eis van Big Brother, maar voor zichzelf dachten ze nog wat tijd te kunnen nemen om het wegvallen van de olie-import uit Iran met importen van elders te compenseren. Hoewel ieder voor zich best in staat geacht mag worden te bedenken dat het in de wereldpolitiek zo niet werkt, besloten ze met elkaar de domst denkbare strategie te volgen: je in je kaart laten kijken. Het onderstreept nog eens, hoe contraproductief de Europese politieke elite als partij in het internationale krachtenveld opereert.
Maar welk belang kan de EU erbij hebben haar olievoorziening opzettelijk in gevaar te brengen in een tijd van economische recessie, onoplosbare financiële problemen en bij een stijgende olieprijs van inmiddels US$120+ per vat? Ik wil zeker niet uitsluiten dat Iran ambitie heeft om ooit een kernmacht te worden, maar of het echt zo'n vaart loopt is de vraag. Er moet dus iets zijn dat voor het moment nóg belangrijker is dan olie, dat de EU doet besluiten de door Big Brother geplaatste pijltjes te volgen op de route naar een oorlog in de Perzische Golf. Dat "iets" kan niet anders zijn dan de handhaving van de status quo, het monetaire piramidespel dat de wereld in zijn greep heeft op basis van de reservestatus van de US-dollar.
De verdeelde broederschap van de EU heeft zich voor dit doel nu al drie keer door de Amerikanen voor het karretje laten spannen, Irak, Afghanistan (onze volslagen naïeve Jolande Sap trapte er met open ogen in) en laatstelijk Libië. Saddam Hoessein wilde zijn olie uitsluitend nog in euro's betaald zien en hij is dood. Gaddafi wilde zijn olie aan China gaan verkopen en streefde naar een goudstandaard voor (Noord-)Afrika en de Arabische wereld; hij is dood. En Ahmadinejad - uitgestoten uit het internationale betaalcircuit - is bezig de US-dollar te ondermijnen door olieleveranties aan onafhankelijke en/of wanhopige landen, India, China en Japan, tegen betaling in goud en andere valuta dan US$ of ruilhandel in natura (voedsel en grondstoffen). Al zou hij willen, hij heeft geen alternatief.
Nu maakten de genoemde regimes het de Amerikanen ook wel makkelijk om internationale (westerse) verontwaardiging parallel aan hun eigen belangen te mobiliseren. Saddam was een moordzuchtige dictator, in Afghanistan voerde de Taliban een schrikbewind en Gaddafi stond al sinds Lockerbie op de hit lijst. Maar Ahmadinejad heeft rugdekking, van Rusland - leverancier van splijtstof uit zijn overtollige kernkoppen in roestende raketsilo's, van China - gretige afnemer van olie en mineralen en betaalmeester van de aan krediet verslaafde VS, Syrië - waarmee Iran een verdedigingspact heeft gesloten, en passief van India dat zelf geen olie heeft en er in goud voor wil en kan betalen, omdat het bankenkartel van Big Brother het (nog) niet in z'n greep heeft en het niet kan chanteren.
Dit opkomende machtsblok werkt samen om aan de reservestatus van de US$ een einde te maken. Op het financiële vlak sluiten zij bilaterale handelsverdragen in eigen valuta; zij verlagen geleidelijk hun dollarreserves en zijn de grootste opkopers van goud en strategische grondstoffen. En op het politieke vlak bieden zij weerstand tegen ongebreideld Westers imperialisme door in de Veiligheidsraad elke actie tegen Iran en onlangs tegen hun bondgenoot Syrië te vetoën.
Hier gaat het niet om vrijheid, democratie en rechtvaardigheid, of bestrijding van terrorisme, zoals onze politici en de media ons willen laten geloven. We zien hier de opkomst van een nieuwe wereldmacht, die zijn eerste pogingen doet de gevestigde orde aan te tasten. Westerse waarden zijn daarbij niet aan de orde, het gaat puur om macht, voedsel en schaarser wordende grondstoffen.
Ook al besteedt hij 45% van alle defensie-uitgaven ter wereld bij elkaar, Big Brother is een reus op lemen voeten. De mantel van zijn hegemonie begint scheuren te vertonen door de onvoorstelbare schulden die eronder schuilgaan en die op den duur niet meer te beheersen zijn, ook niet met de biljoeneninjecties van de Centrale Banken.
Vroeger boden afzonderlijke Europese landen nog wel eens tegenspel, als zij vonden dat Big Brother verkeerd bezig was. Met name Frankrijk (de Gaulle) hield dan zijn poot stijf. Maar nu in Europa alle koppen dezelfde kant op moeten staan en de richting van de kudde wordt bepaald in nachtenlange vergaderingen, waarin elke dissident tot zwijgen wordt gebracht of uitgestoten, wordt de hele Unie in feite geregeerd door het behoudende midden, de heilsoldaten van de status quo. Jammer, dat Europa zich daarmee aan de zijde schaart van degenen die alles te verliezen hebben en niets te winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten