Vandaag staat er een interview in de Volkskrant met Hans van Baalen, europarlementslid van de VVD. Wat hij zegt over dat 'Parlement' is in één woord ONTLUISTEREND, voorzover iemand zich er nog illusies over maakte natuurlijk. Zijn uitspraak op de voorpagina is al veelzeggend: "Het grootste deel van het europarlement weet niet wat het er doet." Nog een paar highlights
het parlement telt 736 leden, waarvan er zo'n 200 hard werken
het parlement is alleen bezig met de vraag: wat kan Europa méér doen? Er zit geen rem op
de stroom van bemoeizucht wordt breder en breder
het parlement klapt voor zichzelf, elke keer als het een rapport van een europarlementariër aanvaardt - en er worden véél rapporten aanvaard
europarlementariërs zitten in een isolement, ze zijn doodsbang niet serieus te worden genomen. Daarom sluiten ze de rijen en durven niet kritisch naar elkaar te zijn
de parlementariërs hoeven zich niet te verantwoorden tegenover hun kiezers. Het is geen parlement waarvan de macht is afgedwongen door het volk. Er is niet voor gevochten, het is gegeven
wie komen op al die recepties af? Niet de wetgevers, niet de voorzitters, maar er zijn een heleboel mensen in het parlement die hun dag moeten indelen. Die komen allemaal.
Het europarlement is bezigheidstherapie voor in het eigen land afgebrande of voor het moment door hun partij afgeserveerde politici, die zo comfortabel kunnen worden geloosd - en niet per se in Nederland*). De hoge (belastingvrije) beloning en de goudgerande onkosten- en pensioenregeling zijn een pleister op de wonde.
Het is nog een geluk dat maar 200 van de 736 leden hard werken. Stel je voor dat ze allemaal actief werden, dan zouden de lidstaten helemaal overweldigd worden door ongevraagde en onwenselijke nieuwe regelgeving. En ik denk dat het invoeren van de huidige regelstroom, het ambtelijk overleg daarover en de handhaving ons op nationaal niveau nu al meer kost, dan onze hele jaarlijkse netto EU-bijdrage zelf.
*) Neem België [de Volkskrant, 4 aug.]
"Voor Leterme, wiens kabinet tweemaal ten val kwam en wiens partij vervolgens een zware verkiezingsnederlaag leed, zou een baantje in Europa worden gezocht. Een andere mogelijkheid is dat hij gouverneur wordt van de provincie West-Vlaanderen, zijn thuisbasis."
Om ons vrij te voelen verlaten wij Nederlanders 's zomers massaal onze stadswoningen van gemiddeld 60 tot 90 m² om weken in bungalowtent en caravan, of zelfs maanden in een strand- of tuinhuisje door te brengen van op z'n hoogst 10 tot 20 m².
Amerikanen, die zich tot voor kort tot over hun wenkbrauwen in de schulden staken om in een MacMansion van 250 tot 300 m² of nog meer te kunnen wonen, nemen onder invloed van de kredietcrisis gas terug en ontdekken dat je van een groot huis, volgestouwd met 'made-in-China stuff' niet per se gelukkiger wordt, zeker niet als je de hypotheek niet meer kunt opbrengen.
De slinger lijkt nu door te slaan naar de andere kant. Milieubewuste Amerikanen, die bang zijn voor hun baan of al geen baan meer hebben, sturen de sleutels van hun MacMansion op naar de bank ('jingle mail'), verkopen hun overtollige spullen via 'craigslist' en bouwen van oud hout hun eigen minihuisje van minder dan 10 m², desnoods op een trailer. Daarmee zijn ze vrij om te gaan en te staan waar ze willen en hebben ze toch een eigen dak boven hun hoofd.
Toegevoegd, 1 december 2010 Minihuisjes, de enige, nog florerende huizenmarkt in California [c/o Yahoo].
In 1995 nam Theo Olof afscheid van het concertpodium. De Volkskrant interviewde hem thuis en in het artikel werd uitgebreid aandacht besteed aan de bijzondere kwaliteiten van Olofs poes Kiki. Deze getalenteerde diva was de moeder van onze kater Mick uit een nest van 1985. Mick was blij verrast weer eens iets over zijn moeder te horen en hij besloot haar direct een kattebelletje te schrijven om haar te laten weten dat het goed met hem ging.
Lieve moeder,
Ik was diep geroerd door uw interview in de Volkskrant. Ro heeft het me voorgelezen en vooral de passage over uw romance met mijn vader vond ik poezonder boeiend. Wij lezen 's zaterdags altijd samen de krant. Hij zet dan eerst koffie en ik wacht geduldig tot hij een scheutje koffiemelk in mijn bakje doet. Daar ben ik namelijk dol op.
Dan spreidt hij de krant uit op tafel en steekt een sigaar op en ik ga vlak naast hem zitten spinnen. Om hem te laten merken, hoe gezellig ik het vind, geef ik hem af en toe een flinke kop, of ik loop voor hem langs heen en weer en laat mijn staart liefkozend onder zijn neus door glijden.
Daarna ga ik me languit op de krant liggen likken, bij voorkeur op de plaats waar hij aan het lezen is. Na wat duwen en schuiven blaast hij dan meestal een wolk sigarerook in mijn richting, wat mij tijdelijk op de vlucht drijft, maar zodra de rook is opgetrokken beginnen we opnieuw.
Naar ik uit uw woorden begrijp, heeft het leven u enigszins verbitterd gemaakt. Hard moeten werken en weinig waardering krijgen, dat zijn geen ideale omstandigheden om als poes tot ontplooiing te komen. Zeker als men ook nog een traumatische jeugd heeft gehad, waarbij men als bal door de kamer moest vliegen! Het is stuitend, hoe wij in onze weerloze jeugd overgeleverd kunnen zijn aan de grillen van het huispersoneel, dat toch geacht wordt ons te verzorgen en ons op onze wenken te bedienen.
Wat dat betreft, heb ik het hier samen met mijn twee huisgenoten redelijk geregeld. Brokjes, water, melk, ze zijn doorgaans voorhanden en wij hoeven maar te kikken, of de tuindeur wordt voor ons geopend. Voor mij persoonlijk is het zelfs al voldoende om zwijgend bij de deur te gaan staan, maar als oudste heb ik dan ook wat meer gezag.
Mijn beide huisgenoten zijn overigens ook van goede komaf. De oudste, een jaar jonger dan ik, komt uit een milieu van Oud-Indische taal- en letterkunde, terwijl de jongste, een broekje van nog geen vier, een academisch-medische achter grond heeft. Hij is nog wat speels en heeft de onhebbelijke gewoonte zich te verstoppen om je bij het passeren onverhoeds op je rug te springen, maar voor de rest voegt hij zich redelijk naar ons patroon.
Wij hoeven niet te werken en leven als 'local gentry'. 's Morgens een stevig ontbijt en dan er op uit, de tuinen in over het randje van de schutting van de buren. Voor mij hoeft het niet meer zo, maar Poes 3 is nog jong en komt een enkele keer wel eens met een vogel of muis terug. Zijn medische achtergrond verklaart zijn interesse in ornithologische anatomie. Hij klimt ook in bomen, iets waar ik mij, als heer op leeftijd, niet meer aan waag.
De rest van de dag wijden wij aan persoonlijke verzorging, inspectie van onze domeinen, studie en diepzinnige overpeinzingen, totdat het personeel weer thuiskomt. Dan is het aanpakken geblazen, want zij moeten voortdurend herinnerd worden aan hun plichten.
Na ons souper maak ik mij op voor de avond. Ik houd toezicht bij de maaltijd van het personeel door mij aan de tafelrand vast te klampen en over de rand te kijken. Als Ro zijn vlees snijdt, tik ik hem op zijn poot en duw met mijn neus tegen zijn pols. Vaak krijg ik dan nog iets toegestopt. Wat op de grond valt, ruim ik onmiddellijk op. Zo zorg ik dat ze er geen bende van maken.
Dan volgt de koffie - met een scheutje koffiemelk voor mij - en vervolgens wordt het tijd om op de TV te gaan liggen, zodat ik de markantste punten uit het nieuws met mijn staart kan aanwijzen. Ik weet niet, of u veel TV kijkt, maar de meeste programma's zijn ronduit slaapverwekkend. Het komt herhaaldelijk voor, dat ik even wegdut en dan plotseling achter de TV glijdt. Daar wordt dan hartelijk om gelachen!
Voor uw muzikale talent koester ik diepe bewondering. Wat een kwelling moet het voor u zijn, dat uw omgeving u nooit de gelegenheid heeft geboden ermee naar buiten te treden. Wel de lasten van het moeten aanhoren van eindeloze herhalingen, nooit de lusten van een smetteloze uitvoering om daarna een staande ovatie in ontvangst te mogen nemen. Het is wreed, zeker voor een fijnbesnord kunstenares als u.
Laat het u een troost zijn, dat ik Ro gevraagd heb een codicil voor mij in te vullen. Na mijn dood stel ik mijn darmen ter beschikking van de kunst. Wellicht weet een begenadigd violist daar roem mee te oogsten. Het applaus zij dan opgedragen aan uw nagedachtenis.
Droevig te moeten vernemen, dat het met mijn vader niet zo goed gaat. Doet u hem in ieder geval mijn hartelijke groeten, als u hem nog eens beneden in de tuin mocht zien lopen. Ik wens u beiden het allerbeste.
Vanmiddag, na sluiting van de (Europese) beurzen, publiceert de CEBS*) de uitslag van de stress test, die inzicht moet geven in de stormvastheid van het bankwezen in de EU. In de financiële pers is er al volop over de uitkomsten gespeculeerd en sommige landen hebben - tegen de afspraken in - zelf al inzicht gegeven in de resultaten. Dat leidde in Frankfurt tot machteloos tandenknarsen.
Maar wat betekent die stress test nu eigenlijk? Gaat die het geschokte vertrouwen in de bankwereld herstellen? Veel commentatoren betwijfelen dat. Als alle banken de proef doorstaan, is de lat blijkbaar niet hoog genoeg gelegd en als er veel of belangrijke banken zakken, kan dat de verwarring alleen maar nog groter maken en dan komt ook de euro weer onder druk te staan.
Goldman Sachs - the Giant Sucking Squid - heeft 376 partijen geënquêteerd en komt tot de conclusie, dat 10 van de 91 betrokken banken het niet zullen redden. Er zou een kleine € 40 miljard nodig zijn om hun buffers weer op peil te brengen, ondanks de eerder verleende staatssteun en het ongekend ruimhartige rente- en kredietbeleid van de ECB.
De twee soorten risico's die er in geval van nood het meest in zouden hakken, zijn bij de test buiten beschouwing gebleven of laag ingeschat:
de waardering die de banken zelf hebben toegekend aan hun non-performing loans - het is hun toegestaan die voor de afloopwaarde (maturity) op de balans te zetten (marked to management) in plaats van voor de courante waarde (marked to market).
het risico dat overheden hun betalingsverplichtingen niet kunnen nakomen (souvereign default risk). Bij een herstructurering van staatsschulden kunnen banken met grote obligatiepakketten te maken krijgen met afschrijvingen in de orde van tientallen miljarden. Bij de test mocht 90% van de staatsobligaties buiten beschouwing blijven.
Tenslotte is er kritiek op de wijze waarop de test is georganiseerd. De CEBS*) in Londen verzamelt alle uitkomsten en verzorgt de rapportage, de nationale centrale banken zien toe op de gang van zaken, maar de uitvoering van de test is belegd bij de betreffende banken, m.a.w. elke bank test zichzelf. [*) CEBS - 'Committee of European Banking Supervisors']. - Stress Test Results Foto boven - CEBS Tower 42, Londen - geen monument voor bescheidenheid.
Hieronder een lijst artikelen van commentatoren die hun licht laten schijnen over de uitgangspunten en de mogelijke gevolgen van de test.
"Parturient montes nascetur ridiculus mus" - Horatius
Aan meneer Trichet van de ECB zal het niet liggen, alles gaat goed, zegt hij. Een dubbele dip in de EU? Landen die uit de boot vallen, of er zelf uitstappen? Haha, geen kwestie van! Toch houden we zo onze twijfels, over de economie, over de stevigheid van de banken en over het voortbestaan van de euro in z'n huidige vorm. Dat komt doordat we gewoon de krant lezen en tussen de regels door valt het ons op dat de zon die over Euroland schijnt, elke dag een streepje lager staat en dat de schaduwen langer worden. Voor zolang de komkommertijd duurt, laat ik u meegenieten van mijn keuze uit het nieuws, korte artikelen met feiten, per EU-land gerangschikt en regelmatig ge-update.
Na alle financiële ups and downs van de afgelopen drie jaar lijkt de tweede helft van 2010 toch voorlopig het spannendst te gaan worden, hoewel bepaald niet iets om naar uit te kijken. Door alle overheidsinterventies om de economie op te krikken en alle marktverstoring die dat teweegbrengt, weten beleggers eigenlijk nauwelijks waar ze aan toe zijn. De ene week lijken de cijfers positief en stort iedereen zich op aandelen en de week erop ziet het er toch wat minder rooskleurig uit, worden de aandelen gedumpt en duikt iedereen weer in "veilig" geachte obligaties en voor de valuta geldt hetzelfde.
Intussen wordt de kredietwaardigheid van de zuidelijke eurolanden door de rating agencies - die zich de afgelopen jaren overigens volstrekt ongeloofwaardig hebben gemaakt en dat is een eufemisme - stapje voor stapje verlaagd naar junkstatus (Griekenland als eerste en Portugal is genomineerd). Dat doet de vraag rijzen naar de houdbaarheidsdatum van de euro zelf, zeker nu ook Spanje steeds duidelijker in de problemen raakt. De waarde van "onze" munt kelderde in juni dan ook even tot een dieptepunt van $1.18, maar krabbelt nu weer wat omhoog, tot $1.30 zelfs, omdat de Amerikaanse fed er nauwelijks nog een geheim van maakt, dat de kleren van de keizer (Obama) uitsluitend nog met versgeleende dollars, of met uit de hoed van Bernanke getoverd monopolygeld betaald kunnen worden. Toch zit een duurzaam herstel van de eurozone er niet in. Daarvoor is de nog toenemende spanning tussen de concurrentiekracht van noord (Duitsland) en zuid (Club Med) te groot.
In de VS is inmiddels 1 op de 7,5 mensen (ruim 41 miljoen) voor zijn levensonderhoud volledig aangewezen op voedselbonnen en de ene staat na de andere kampt met een onoverkomelijk begrotingstekort (46 van de 50 staten zijn technisch failliet met als toppers Illinois, Californië en Michigan). Zie de roodgekleurde staten op het kaartje: 20% meer uitgaven dan wat er binnenkomt! Dat valt niet lang meer vol te houden. Daar bovenop komt het gat in de federale begroting van bijna anderhalf biljoen (ja, met een b) dollar op jaarbasis en een staatsschuld die nagenoeg het door subsidies kunstmatig gepimpte GDP evenaart ($13 à $14 biljoen) en ondanks alle subsidies, goedkope leningen en garantstellingen blijven de huizenprijzen dalen, staat de commerciële vastgoedmarkt op instorten en neemt het aantal mensen zonder werk gestaag toe. Vorige week strandde een voorstel om de duur van de werkloosheidsuitkering voor de zoveelste maal te verlengen in de Senaat, waardoor van de ene dag op de andere 1,2 miljoen langdurig werklozen hun uitkering kwijtraakten.
Alleen de ambtenaren die lid zijn van vakbonden lijken er nog goed voor te staan. Zij verdienen gemiddeld het dubbele van werknemers in de private sector, hebben gratis medische verzorging en hun pensioenvoorzieningen hebben driedubbele gouden randjes, althans op papier, want hun werkgevers, de lokale, regionale en staats-
overheden kunnen de premies niet meer opbrengen en staan, zoals gezegd, aan de rand van de financiële afgrond. Voor sommige lijkt een faillissement de enige uitweg, zodat zij zich van deze verplichtingen kunnen ontdoen. Daarvoor is overigens wel eerst een kiezersrevolte nodig (tussentijdse verkiezingen in november a.s.), want het zijn de politici en bestuurders op al deze niveaus, die - net als in Griekenland - de structurele tekorten hebben veroorzaakt door elke keer aan de vakbonden steeds royalere toezeggingen te doen om hun (her)verkiezing zeker te stellen. Een les voor d'66 om eens bij stil te staan als het idee van de rechtstreeks gekozen burgemeester weer eens langskomt.
Zoals tijdens de laatste bijeenkomst van de G20 bleek, ziet Europa in tegenstelling tot de VS geen heil meer in het continueren van ongebreidelde staatssteun aan alles en iedereen die voor bankier heeft doorgeleerd. Nu de meest nijpende gokschulden van de banken hier voorlopig door de schatkist zijn geabsorbeerd en de ECB hen van bijna gratis geld blijft voorzien om hun overgebleven slechte leningen buiten de balans te kunnen houden, slaan de overheden van de EU aan het bezuinigen. Voor de meeste is dat rijkelijk laat en misschien zelfs té laat, want bij een staatsschuld boven 90% van het GDP slaat de "debt-trap" genadeloos dicht (Reinhart & Rogoff, This time is different): verdere schuldengroei is niet meer in te dammen, omdat de rentebetaling aan buitenlandse investeerders de eigen economie afremt, het GDP doet krimpen en de belastingopbrengsten verder in zuidelijke richting drijft, een zeephelling naar de ondergang.
De Griekse staatsschuld, nu 120% van het GDP, zal ondanks - of dankzij het EU-steunpakket van €110 miljard, en ondanks alle bezuinigingen die de Griekse overheid probeert door te voeren, in 2015 niet lager zijn geworden, maar opgelopen zijn tot 150% en tegen hogere rentes. Geruststellende woorden van meneer Trichet van de ECB kunnen niet voorkomen dat de financiële wereld erop rekent dat de Griekse staatsschuld geherstructureerd zal worden, een mooi woord voor gedeeltelijke afschrijving en aflossing van het restant op langere termijn. De hoofdzakelijk Europese banken met grote pakketten Grieks staatspapier zullen daar het slachtoffer van worden, tenzij hun centrale bank, zoniet de ECB zelf, ook deze last van hen overneemt, uiteindelijk voor rekening van de Westeuropese, toch al getergde belastingbetalers.
Ondanks alle optimistische kletspraat van economische goeroes, houd ik zelf rekening met een jarenlang durende, wereldwijde afname van economische activiteit, totdat alle oninbare schulden zullen zijn afgeschreven en de verliezen genomen. Zolang dat niet is gebeurd, blijft de economie in de greep van onderling wantrouwen en onzekerheid. In dat klimaat geven consumenten geen geld uit, willen en kunnen banken niet lenen, komt de vastgoedmarkt op z'n rug te liggen en blijft de structurele werkloosheid hoog. De bankrente - o.a. belangrijk voor spaarrekeningen - wordt door de centrale banken kunstmatig zo laag mogelijk gehouden, waarschijnlijk nog jarenlang, maar door de grote behoefte aan extra geld bij de overheid zal de lange rente - o.a. belangrijk voor hypotheken en leningen - op den duur oplopen. Wie verstandig is, gaat daarom nu - ten opzichte van zijn budget - geen grote verplichtingen aan en probeert zijn schulden zoveel mogelijk af te lossen.
