Na verloop van een maand werd de inzamelingsactie wegens doorslaand succes beëindigd. De kiloprijzen waren al eerder stapsgewijs verlaagd om de aanvoer van oudroest van ver buiten de gemeentegrenzen te ontmoedigen, maar toen er regelmatig busjes uit Polen en zelfs een met een Bulgaars kenteken aan de poort verschenen, vond de projectmanager het tijd om de stekker eruit te trekken.
In het stadje zelf was inmiddels geen roestige spijker meer te vinden. Kelders en boxen waren leeggehaald en in het stadsbeeld viel geen fietswrak meer te bekennen, een 'collateral advantage' van de actie. De politie had zelfs moeten optreden tegen al te ijverige inzamelaars die door hun eigen voorraad heen waren geraakt en onbeheerde rijwielen op nietsontziende wijze in wrakken veranderden om ze in te leveren bij de stortplaats.
Intussen hadden ook de nationale media lucht gekregen van de ongewone ontwikkelingen in het stadje in Hollands waterrijke hart. Op een enigszins miezerige ochtend was een filmploeg van RTL4 op de Groote Markt verschenen, waar een groepje kleumende bejaarden zich onder de luifel van het groengele OB-paviljoen juist tegoed probeerde te doen aan frisdrank en gevulde koek. Ze schoten wat beelden bij de oude scheepswerf en later vervoegden zij zich bij het stadhuis en interviewden de gemeentesecretaris over wat er gaande was.
Emma was zo verstandig geweest niet het achterste van haar tong te laten zien, maar nadat het item 's avonds was uitgezonden, begon het twittercircuit te gonzen en de volgende dag was de oggle boggle in het hele land het gesprek van de dag en haalde een topscore in de Google zoekopdrachten. Aangezien de resultaten weinig zinvolle informatie opleverden, struikelden de nieuwsrubrieken van de omroepen en de dagbladpers over elkaar heen om een scoop over dit spraakmakende onderwerp te bemachtigen.
De hele volgende dag stonden de telefoons van het stadhuis roodgloeiend, of liever gezegd, ze waren onbereikbaar en toen de burgemeester tegen half een naar buiten trad om te gaan lunchen, werd ze omringd door camera's en een haag van uitgestoken microfoons met, kort samengevat, de aangolvende vraag: wat is een oggle boggle?
Gelukkig had de burgemeester nooit bezuinigd op mediatrainingen, dus herinnerde zij zich op tijd dat het onder dergelijke omstandigheden het belangrijkst is om zo voordelig mogelijk naar de camera's te blijven glimlachen en vooral geen antwoord te geven op de vraag.
- Daar kan ik u nu nog geen antwoord op geven, zei ze dan ook vriendelijk maar gedecideerd en terwijl ze de microfoons handig ontweek, bewoog ze zich naar de taxi die intussen was komen voorrijden. Met de geopende achterdeur als schild voegde zij in een inspiratie van het moment de opdringende persschare nog toe:
- Wacht u maar even af. Vanmiddag komen we met een persbericht.
En met die woorden trok ze de deur dicht en verdween.
Eenmaal in de rustige beslotenheid van het golfclubrestaurant genoot zij maar oppervlakkig van de lichte lunch die haar werd voorgezet, want haar gedachten dwaalden voortdurend over de mogelijke inhoud van het persbericht. Tussen de gangen door belde zij Emma via haar smartphone en bij de tiramisu kreeg ze al een eerste concept door. Na drie keer heen en weer mailen vond ze de tekst acceptabel en gaf hem vrij voor publicatie, diezelfde middag om 4 uur.
Daarna dronk ze een cappuccino op het terras en rookte er ter ontspanning een sigaartje bij, terwijl ze haar gedachten trachtte te ordenen. Toen bliepte haar andere telefoon en voerde ze een lang gesprek met een communicatieadviseur op het Provinciehuis. Daar was een uitnodiging binnengekomen voor een discussie aan tafel bij P&W.
Het was gedaan met haar rust, besefte ze. De geest was uit de fles. Vanaf nu zou de oggle boggle haar leven beheersen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten