De Oggle Boggle economie - 3

Na verloop van een maand werd de inzamelingsactie wegens doorslaand succes beëindigd. De kiloprijzen waren al eerder stapsgewijs verlaagd om de aanvoer van oudroest van ver buiten de gemeentegrenzen te ontmoedigen, maar toen er regelmatig busjes uit Polen en zelfs een met een Bulgaars kenteken aan de poort verschenen, vond de projectmanager het tijd om de stekker eruit te trekken.

In het stadje zelf was inmiddels geen roestige spijker meer te vinden. Kelders en boxen waren leeggehaald en in het stadsbeeld viel geen fietswrak meer te bekennen, een 'collateral advantage' van de actie. De politie had zelfs moeten optreden tegen al te ijverige inzamelaars die door hun eigen voorraad heen waren geraakt en onbeheerde rijwielen op nietsontziende wijze in wrakken veranderden om ze in te leveren bij de stortplaats.

Intussen hadden ook de nationale media lucht gekregen van de ongewone ontwikkelingen in het stadje in Hollands waterrijke hart. Op een enigszins miezerige ochtend was een filmploeg van RTL4 op de Groote Markt verschenen, waar een groepje kleumende bejaarden zich onder de luifel van het groengele OB-paviljoen juist tegoed probeerde te doen aan frisdrank en gevulde koek. Ze schoten wat beelden bij de oude scheepswerf en later vervoegden zij zich bij het stadhuis en interviewden de gemeentesecretaris over wat er gaande was.

Emma was zo verstandig geweest niet het achterste van haar tong te laten zien, maar nadat het item 's avonds was uitgezonden, begon het twittercircuit te gonzen en de volgende dag was de oggle boggle in het hele land het gesprek van de dag en haalde een topscore in de Google zoekopdrachten. Aangezien de resultaten weinig zinvolle informatie opleverden, struikelden de nieuwsrubrieken van de omroepen en de dagbladpers over elkaar heen om een scoop over dit spraakmakende onderwerp te bemachtigen.
De hele volgende dag stonden de telefoons van het stadhuis roodgloeiend, of liever gezegd, ze waren onbereikbaar en toen de burgemeester tegen half een naar buiten trad om te gaan lunchen, werd ze omringd door camera's en een haag van uitgestoken microfoons met, kort samengevat, de aangolvende vraag: wat is een oggle boggle?

Gelukkig had de burgemeester nooit bezuinigd op mediatrainingen, dus herinnerde zij zich op tijd dat het onder dergelijke omstandigheden het belangrijkst is om zo voordelig mogelijk naar de camera's te blijven glimlachen en vooral geen antwoord te geven op de vraag.
- Daar kan ik u nu nog geen antwoord op geven, zei ze dan ook vriendelijk maar gedecideerd en terwijl ze de microfoons handig ontweek, bewoog ze zich naar de taxi die intussen was komen voorrijden. Met de geopende achterdeur als schild voegde zij in een inspiratie van het moment de opdringende persschare nog toe:
- Wacht u maar even af. Vanmiddag komen we met een persbericht.
En met die woorden trok ze de deur dicht en verdween.

Eenmaal in de rustige beslotenheid van het golfclubrestaurant genoot zij maar oppervlakkig van de lichte lunch die haar werd voorgezet, want haar gedachten dwaalden voortdurend over de mogelijke inhoud van het persbericht. Tussen de gangen door belde zij Emma via haar smartphone en bij de tiramisu kreeg ze al een eerste concept door. Na drie keer heen en weer mailen vond ze de tekst acceptabel en gaf hem vrij voor publicatie, diezelfde middag om 4 uur.
Daarna dronk ze een cappuccino op het terras en rookte er ter ontspanning een sigaartje bij, terwijl ze haar gedachten trachtte te ordenen. Toen bliepte haar andere telefoon en voerde ze een lang gesprek met een communicatieadviseur op het Provinciehuis. Daar was een uitnodiging binnengekomen voor een discussie aan tafel bij P&W.
Het was gedaan met haar rust, besefte ze. De geest was uit de fles. Vanaf nu zou de oggle boggle haar leven beheersen.

De Oggle Boggle economie - 2

Drie maanden na dit eerste onderhoud in "De Glorie" - de naam was intussen aangepast - had er een psychologische ommekeer plaatsgevonden in de voorheen nooddruftige en ingeslapen gemeente in het waterrijke hart van Holland.
Op voorspraak van B & W was de gemeenteraad nagenoeg unaniem accoord gegaan met het projectplan. Alleen de tweemansfractie van 'Plaatselijk Belang' had tegengestemd, omdat er in het plan geen rekening werd gehouden met de wensen van de winkeliersvereniging in de Hoofdstraat.

De burgerij was kort daarop via een groots opgezette PR-campagne op de hoogte gebracht van het voornemen om op het terrein van de vroegere scheepswerf "De Eendracht" - al sinds mensenheugenis gesloten - een oggle boggle constructie op te richten, zo hoog als het schip van de Grote Kerk. Fanfares en cheerleaders doorkruisten alle straten van de oude binnenstad en deelden flyers uit. Er werd alom gespeculeerd over wat een oggle boggle wel mocht zijn en waar zo'n geval toe diende, maar het enige dat men meende te weten, was dat het iets met nieuwe energie te maken had, of met "kunst".

Het kon de mensen ook eigenlijk niet schelen, want sinds het plan in werking was getreden, hadden ze opeens wel wat beters te doen. Midden op de Groote Markt was ten koste van vijftig parkeerplaatsen een informatiestand en feestpaviljoen verrezen met een terras en een strijkje erbij - plaatselijk jong talent - en een springmatras voor de kleintjes. De faciliteiten werden gerund door "vrijwilligers", taakgestraften en jeugdwerklozen die anders op hun uitkering gekort zouden worden. Toch was de animo er niet minder om, omdat zij de fooienpot mochten delen.

De winkeliersvereniging en de uitbaters van caféterrassen aan de Groote Markt hadden aanvankelijk bezwaren geopperd tegen wat zij als oneerlijke concurrentie beschouwden, maar de burgemeester had een conflict in de kiem gesmoord door toe te zeggen, dat op het overigens bescheiden OB-terras uitsluitend frisdranken en gevulde koeken van de plaatselijke banketbakker verkrijgbaar zouden zijn en de Hoofdstraat kreeg een feestelijker aanzien door uitbundige, groengele OB-slingers.
Over de klandizie klaagde achteraf niemand, want door een ander onderdeel van het masterplan had de bevolking wat meer te besteden dan voorheen en de evenementen op de Groote Markt trokken ook dagjesmensen van buiten aan.

Om iedereen in de gelegenheid te stellen het project met een eigen inbreng te steunen was een inzamelingsactie georganiseerd. De constructie van de oggle boggle zelf zou grote hoeveelheden staal vergen en de bevolking kon daar symbolisch aan bijdragen door hun oude metalen - bruin- en witgoed, fietswrakken, broodroosters, afgedankt gereedschap - in te leveren bij de gemeentelijke vuilstortplaats. Daar konden zo weer veertig extra "vrijwilligers", ditmaal de wat oudere garde in groengele OB-hesjes, aan de slag om te assisteren bij de inname, weging, sortering en transport. Er werd direct afgerekend tegen royale kiloprijzen. Om veiligheidsredenen gebeurde dat niet contant. Het bedrag werd door een projectaccountant ter plekke via internet op de rekening van de inbrenger overgemaakt.
Ondertussen reden dagelijks grote vrachtwagens af en aan om het ingebrachte oudroest, een stroom waaraan geen einde leek te komen, naar god-weet-waar af te voeren, opdat de stortplaats een infarct bespaard bleef.

Dergelijke details en de efficiency waarmee de lopende activiteiten werden uitgevoerd, maakten grote indruk op de burgemeester die tijdens haar carrière uitsluitend tussen ambtelijke molens had verkeerd. De projectmanager, die door Goldman zelf was aangesteld en zijn onvermoeibare assistente wisten duidelijk van wanten.
Kleine incidenten, zoals die keer dat twee mannen met een bestelbus een partij parkeerpaaltjes wilden verzilveren, die de week daarvoor was ontvreemd uit een gemeentedepôt, werden professioneel afgehandeld. De projectmanager bleek daarover op voorhand al afspraken te hebben gemaakt met de hoofdcommissaris.

De burgemeester voelde zich dan ook bijzonder voldaan, vooral ook in de wetenschap dat het project de gemeente geen cent kostte. Als zij glunderend over de Groote Markt liep - hier een hand schuddend en daar een praatje makend - en ze zag al die "vrijwilligers" af en aan lopen bij het paviljoen en over het zonovergoten terras om de zoveelste buslading ouden van dagen van frisdrank en gevulde koek te voorzien, dan werd zij haars ondanks meer dan eens overrompeld door in al die tijd dat zij de gemeenschap nu al diende, nooit eerder ervaren buitenambtelijke emoties.

Van de financiële kant lag zij niet wakker. Contractueel viel die volledig onder Goldman. De cash flow ging buiten de gemeente om. Maar, vroeg zij zich toch wel eens af: runde Goldman een filantropische instelling? Waar kwam het geld vandaan?
Emma had al eens een sommetje gemaakt in een spreadsheetje, zoals zij dat noemde, en was tot de conclusie gekomen dat er al minstens voor een ton was uitgegeven. Dat kon nooit betaald worden uit de opbrengst van het oudroest. En de bouw van dat rare ding, die oggle boggle, moest zelfs nog beginnen. Wat ging dat wel niet kosten?
Het waren haar zaken eigenlijk niet, maar ze moest er toch eens naar informeren bij die projectmanager, of bij Goldman zelf als die zich ooit weer eens liet zien.