De Oggle Boggle economie - 4

- Ik heb uw optreden bij P&W op hun site bekeken, zei Goldman. U kwam daar heel overtuigend in over, vond ik. Hoe zei u het ook al weer..?
- Had u ons persbericht gezien? Ze schoof hem een exemplaar toe van de stapel die op haar bureau lag. Ze was eigenlijk best een beetje trots op zichzelf, de burgemeester, want ondanks haar onzekerheden, was ze glansrijk overeind gebleven onder een spervuur van vragen en er was veel gelachen aan de tafel. In dit geval een goed teken.
- Nee, dat niet, maar uw formulering, dat een oggle boggle… - met een steelse blik op het A4'tje - "een organisch groeiend object is, dat tijdens zijn constructie geleidelijk en met inbreng vanuit verschillende disciplines zijn uiteindelijke vorm en bestemming vindt," vond ik werkelijk schitterend verwoord. Werkelijk, mijn complimenten.
- Het belangrijkste, hernam hij na een korte stilte, is de voortdurende betrokkenheid en inbreng van de gemeenschap. De OB is niet meer dan een anker, dat in de continue stroom van persoonlijke actualiteiten aan het gemeenschappelijk onderbewustzijn trekt, een ontwakende reus, en zo de creatieve krachten genereert en bundelt, die de gemeenschap als geheel van nieuwe energie voorzien. Daarmee is in potentie alles mogelijk. Het lost oude tegenstellingen, die onoverbrugbaar leken, eenvoudigweg op en elk obstakel wordt moeiteloos opzijgeschoven.
De uitkomsten zijn onvoorspelbaar, want gebaseerd op creativiteit en improvisatie, maar uiteindelijk zullen we iets zien ontstaan dat een uitdrukking is van de tijdgeest, hier op deze plaats.

Hij schonk zichzelf een glas water in uit de karaf met ijsblokjes die naast hem stond en nam er een slok van.
Terwijl zij hem gadesloeg, liet de burgemeester zijn woorden op zich inwerken.
- Dat zijn weinig exacte begrippen uit de mond van een ingenieur, zei ze tenslotte.
Goldman moest daar hartelijk om lachen.
- Ik ben zakenman, zei hij. Laat de ingenieurs vooral exact zijn, om succes te hebben moet ik de wereld met een bredere scope benaderen.
- Maar als zakenman wil je ook winst maken. Wat is de winst van dit project? Het kost u alleen maar geld.
- Om winst te kunnen maken moet je eerst investeren.
- Ziet u dit, die oggle boggle - en ze kon niet nalaten er ironisch bij te glimlachen - dan als een investering?
- Jazeker. Hoewel, u moet u niet blindstaren op het "organisch groeiend object", zoals u het zelf zo treffend omschreef - nu grijnsde hij ook - Ik kijk vooral naar 'collateral advantage', de neveneffecten.
- De neveneffecten? Daar moest ze even over nadenken.
- Neveneffecten genoeg, zei ze vervolgens, voor mij tenminste. Ik word de hele dag platgebeld door collega's die willen weten of een oggle boggle project ook niet iets voor hen is.
- Kijk, zei Goldman en trok er een veelbetekenend gezicht bij en zijn smartphone. U vindt het niet erg, als ik hun gegevens noteer?

Hij was die middag even langsgekomen om de nieuwe projectmanager te introduceren, een boom van een man met borstelige wenkbrauwen en een stem als een scheepstoeter. Die was na de kennismaking meteen weer vertrokken om aan de slag te gaan.
Nu de inzamelingsactie beëindigd was, moest de inspanning verlegd worden naar het terrein van de vroegere scheepswerf, waar de oggle boggle zou verrijzen en dat vergde andere competenties dan die van zijn voorganger. Bovendien was het niet wenselijk het reservoir van "vrijwilligers" onbenut te laten. De psychologische turbine die de gemeenschap van nieuwe energie voorzag, moest continu door blijven draaien, op vol vermogen.

De Oggle Boggle economie - 3

Na verloop van een maand werd de inzamelingsactie wegens doorslaand succes beëindigd. De kiloprijzen waren al eerder stapsgewijs verlaagd om de aanvoer van oudroest van ver buiten de gemeentegrenzen te ontmoedigen, maar toen er regelmatig busjes uit Polen en zelfs een met een Bulgaars kenteken aan de poort verschenen, vond de projectmanager het tijd om de stekker eruit te trekken.

In het stadje zelf was inmiddels geen roestige spijker meer te vinden. Kelders en boxen waren leeggehaald en in het stadsbeeld viel geen fietswrak meer te bekennen, een 'collateral advantage' van de actie. De politie had zelfs moeten optreden tegen al te ijverige inzamelaars die door hun eigen voorraad heen waren geraakt en onbeheerde rijwielen op nietsontziende wijze in wrakken veranderden om ze in te leveren bij de stortplaats.

Intussen hadden ook de nationale media lucht gekregen van de ongewone ontwikkelingen in het stadje in Hollands waterrijke hart. Op een enigszins miezerige ochtend was een filmploeg van RTL4 op de Groote Markt verschenen, waar een groepje kleumende bejaarden zich onder de luifel van het groengele OB-paviljoen juist tegoed probeerde te doen aan frisdrank en gevulde koek. Ze schoten wat beelden bij de oude scheepswerf en later vervoegden zij zich bij het stadhuis en interviewden de gemeentesecretaris over wat er gaande was.

Emma was zo verstandig geweest niet het achterste van haar tong te laten zien, maar nadat het item 's avonds was uitgezonden, begon het twittercircuit te gonzen en de volgende dag was de oggle boggle in het hele land het gesprek van de dag en haalde een topscore in de Google zoekopdrachten. Aangezien de resultaten weinig zinvolle informatie opleverden, struikelden de nieuwsrubrieken van de omroepen en de dagbladpers over elkaar heen om een scoop over dit spraakmakende onderwerp te bemachtigen.
De hele volgende dag stonden de telefoons van het stadhuis roodgloeiend, of liever gezegd, ze waren onbereikbaar en toen de burgemeester tegen half een naar buiten trad om te gaan lunchen, werd ze omringd door camera's en een haag van uitgestoken microfoons met, kort samengevat, de aangolvende vraag: wat is een oggle boggle?

Gelukkig had de burgemeester nooit bezuinigd op mediatrainingen, dus herinnerde zij zich op tijd dat het onder dergelijke omstandigheden het belangrijkst is om zo voordelig mogelijk naar de camera's te blijven glimlachen en vooral geen antwoord te geven op de vraag.
- Daar kan ik u nu nog geen antwoord op geven, zei ze dan ook vriendelijk maar gedecideerd en terwijl ze de microfoons handig ontweek, bewoog ze zich naar de taxi die intussen was komen voorrijden. Met de geopende achterdeur als schild voegde zij in een inspiratie van het moment de opdringende persschare nog toe:
- Wacht u maar even af. Vanmiddag komen we met een persbericht.
En met die woorden trok ze de deur dicht en verdween.

Eenmaal in de rustige beslotenheid van het golfclubrestaurant genoot zij maar oppervlakkig van de lichte lunch die haar werd voorgezet, want haar gedachten dwaalden voortdurend over de mogelijke inhoud van het persbericht. Tussen de gangen door belde zij Emma via haar smartphone en bij de tiramisu kreeg ze al een eerste concept door. Na drie keer heen en weer mailen vond ze de tekst acceptabel en gaf hem vrij voor publicatie, diezelfde middag om 4 uur.
Daarna dronk ze een cappuccino op het terras en rookte er ter ontspanning een sigaartje bij, terwijl ze haar gedachten trachtte te ordenen. Toen bliepte haar andere telefoon en voerde ze een lang gesprek met een communicatieadviseur op het Provinciehuis. Daar was een uitnodiging binnengekomen voor een discussie aan tafel bij P&W.
Het was gedaan met haar rust, besefte ze. De geest was uit de fles. Vanaf nu zou de oggle boggle haar leven beheersen.