Goldman liet zich de eerstvolgende maanden niet zien. Daar had hij het waarschijnlijk te druk voor. In een zestal andere door economische malaise getroffen gemeentes, verspreid over het land, werden ook OB-projecten gestart.
Emma liet haar management assistent een lijst bijhouden van publicaties en links naar artikelen die over oggle boggles in de pers en op internet verschenen. Uit een artikel in het FD begreep de burgemeester, dat het contract dat zij als eerste met Goldman gesloten had, een douceurtje was geweest. De andere gemeentes genoten weliswaar dezelfde voordelen waar het ging om het scheppen van gesubsidieerde werkgelegenheid, voor Goldmans projectteam moesten zij betalen en ook de bijkomende kosten - de afvoer van oudroest en de "materiaalkosten" van de oggle boggles - waren voor eigen rekening.
Bij het artikel stond een foto, waarop een van haar collega's en Goldman elkaar breed lachend de hand schudden onder de kop "Pekela ook aan Oggle Boggle", alsof het een nieuwe rage was.
- Hmm, de neveneffecten! mompelde de burgemeester, bedachtzaam aan haar sigaartje trekkend, zo gaat hij er dus tonnen aan verdienen. Ze kreeg een ambivalent gevoel bij het idee dat hij haar als show case gebruikte.
De projectmanager was intussen voortvarend aan de slag gegaan. Hij had de groengeel geheste 40-plussers van de stortplaats aan het werk gezet om het terrein van de scheepswerf bouwrijp te maken onder leiding van twee boventallig verklaarde voormannen van de gemeente. Daarna had hij uit het werklozenbestand van het Arbeidsbureau een groep mensen geselecteerd die de kern van het bouwteam moesten gaan vormen. Die had hij allemaal persoonlijk geïnterviewd en de meest geschikte er uitgepikt, ervaren bouwvakkers uiteraard, maar ook een beeldhouwer die van een uitkering leefde en andere kunstenaars, waaronder twee vrouwen.
Op eigen initiatief meldde zich later ook nog een jonge, werkloze architecte aan, die zich op oggle boggles wilde toeleggen om praktijkervaring op te doen. Alle geselecteerden werden met behoud van uitkering ontheven van hun sollicitatieplicht, op voorwaarde dat ze zich voor de volle 100% zouden inzetten.
Dit gemêleerde gezelschap van zo'n man of vijftien, stuk voor stuk jonge, stevige persoonlijkheden, werd door de projectmanager in een oude loods op de werf ondergebracht met als eerste opdracht daar een werk- en vergaderplek in te richten. Na zoveel jaar leegstand ontbrak het aan elke voorziening, maar als ze wat nodig hadden, konden ze erom vragen en dan zorgde hij dat het geregeld werd. Hij kon daarvoor putten uit de welvoorziene gemeentedepôts. Voor de inrichting van de ruimte moesten ze zelf zorgen, een vorm van team building.
De burgemeester hield een kort toespraakje bij de kick-off, waar ook de CvdK - die had zijn communicatieadviseur gestuurd - en een hoge ambtenaar van BiZa voor waren uitgenodigd.
Als zij zo naar de uitverkorenen keek, die gehuld in hun door Goldman verstrekte, modieuze groengele trainingspak met coole sneakers, het officiële deel van het programma zwijgend ondergingen, dan bekroop haar een sterke twijfel aan het nut van deze hele charade.
- Mocht je die mensen dit eigenlijk wel aandoen?
Maar tijdens de borrel sprak zij een paar groepsleden en daarbij kreeg ze tot haar eigen verrassing het gevoel dat er onder hen zelfs sprake was van blakend enthousiasme. Het uitzichtloze van hun werklozenbestaan en het sociaal isolement waren in één klap doorbroken en er werd hun een gezamenlijk doel voorgehouden, waar ieder op zijn manier zijn ervaring en creativiteit in kwijt dacht te kunnen.
Ongetwijfeld hadden de flitsende designer's outfit en daar bovenop de intensieve media-aandacht een stimulerende invloed op het moreel en misschien leefde er onder sommigen wel een stille hoop dat zij zouden uitgroeien tot de nieuwe sterren van een OB reality show.
- De eerste week hadden we best wel denderende ruzies, vertelde een van de vrouwen lachend. Niemand zag 't zitten om aan de slag te gaan hier. Het was zo'n ongelofelijke zooi. Maar Menno heeft ons er doorheen gesleept en gezorgd dat we spullen kregen en nou vindt iedereen het eigenlijk wel mega vet.
Met Menno bedoelde ze de projectmanager, die verderop in de loods boven een groepje toehoorders uittorende en tot in de verste hoeken verstaanbaar was. Hij leek niet iemand die vaak tegenspraak ondervond.
- En hebben jullie al een idee over de oggle boggle? vroeg de burgemeester toch wel benieuwd.
- Annet - dat is de architect hier - heb een paar schetsen gemaakt, zei een van de bouwvakkers, maar daar zijn we 't nog niet over eens. Dus daar kunnen we nog niks over zeggen.
- Dat mag trouwens ook niet van Menno, voegde de vrouw daar quasi-bestraffend aan toe.
- Maar we moeten wel een beetje opschieten van hem, grinnikte de bebaarde beeldhouwer, voor komende maand heeft ie al een heimachine besteld om palen te slaan voor de fundering.
Toen ze na de receptie met de communicatieadviseur van de provincie terugreed naar het stadhuis, vertelde die haar dat hij de week daarop naar Brussel moest. Goldman had blijkbaar relaties bij de EU en de Commissie was zeer geïnteresseerd in het OB-fenomeen. Dit was uiteraard vertrouwelijk, maar zij zagen het als een middel om de verontrustende stijging van de werkloosheid in de zuidelijke EU een halt toe te roepen.
- Neveneffecten, dacht de burgemeester, het is niet te geloven. Wie was die Goldman eigenlijk? Ging hij de hele EU vol met oggle boggles zetten?
