Game over voor Griekenland?

Net nu de Grieken besloten hebben hun staatsbedrijven, een paar eilanden en de gootsteen in hun zwarte schuldengat te storten, dreigt volgens Der Spiegel 'de Trojka' - het IMF, de EU en de ECB - de kraan voor verdere leningen aan Griekenland dicht te draaien, omdat uit accountantsonderzoek blijkt dat de Griekse regering op alledrie de afgesproken punten gefaald heeft:
- uitgaven aan uitkeringen en ambtenarensalarissen zijn nog steeds te hoog,
- de belastingen zijn te laag en worden onvoldoende geïnd,
- in de privatisering van staatsbedrijven zit te weinig schot.

Zie Der Spiegel, voorpublicatie 28 mei 2011 - Reformstau
EU droht Griechenland mit Zahlungsstopp
Invoeging - 9 juni 2011
Uiteindelijk blijkt het Trojkarapport voor de Griekse regering nog vernietigender uit te pakken. Het stelt dat de hervormingen in feite tot stilstand zijn gekomen en bovendien krimpt de Griekse economie veel harder dan voorzien.

Het onthoofde IMF gaf van de week al aan de volgende tranche niet te kunnen uitkeren, als er geen garantie is dat Griekenland tenminste voor een vol jaar nog aan zijn financiële verplichtingen kan voldoen. Blijkbaar is dat allesbehalve zeker.

De IMF-verklaring bracht de EU-ministers van financiën in beroering, die het vorige week nog over een "zachte herstructurering" van schulden hadden - uitsmeren van de terugbetaling van de leningen, maar die nu op de lijn zitten van "als het IMF niet betaalt, dan de EU ook niet!"
Dan rest alleen de ECB, die nu op grond van het Trojka-rapport zal moeten inzien, dat er in feite geen redden meer aan is. Ondanks - of dankzij - alle hulp blijven de schulden van Griekenland alleen maar toenemen. Een "haircut" voor de schuldeisers lijkt daarmee onvermijdelijk, al sluit de ECB dat halsstarrig uit en hebben de EUrocraten er nachtmerries van.

Op Zero Hedge is een (gedeeltelijke) vertaling van het Spiegelartikel geplaatst, besloten met een commentaar van een Goldman Sachs analist - (misschien niet) toevallig dezelfde instelling die de toenmalige Griekse regering in 1998 hielp haar schulden te verbergen, zodat Griekenland nog net kon toetreden tot het euroblok. Deze analist besluit zijn stuk met de woorden:

"The first task at hand for Euro-zone governments is to find a replacement for the IMF money if the IMF does decide it is not in a position to disburse the next tranche.
Otherwise, we may get a Greek debt restructuring much faster than previously thought."

Zelfs Sarkozy begint nu te zinspelen op de mogelijkheid dat bezitters van Grieks staatspapier ook hun steentje - of noem het een menhir - zullen moeten bijdragen, al blijft hij om de hete brij heendraaien: herstructurering betekent in het Frans géén kwijtschelding. Sarkozy moet en zal zijn sluwe spelletjes spelen. Blijkbaar vindt hij het nog te vroeg om de realiteit in het openbaar onder ogen te zien. Volgend jaar zijn de presidentsverkiezingen.

En nog voor de EU-leiders ook maar een schim van een plan hebben bedacht om de aalgladde Griekse geest weer in een goed sluitende schatkist te frommelen, wordt er achter hun rug al weer zachtjes gekucht. Ahum, Ierland, volkomen onverwacht natuurlijk, maar de Ieren zouden als het niet te lastig is, toch eigenlijk ook nog wel graag enkele tientallen miljarden meer willen hebben, eh... lenen, want anders, tja..., u begrijpt...
Hoe geloofwaardig is het, als de Ierse premier dat vervolgens binnen 24 uur weer absoluut ontkent. Heeft Papandreou dat ook niet voortdurend gedaan?

Intussen zit de gewone Griek niet stil. Afgezien van staken en demonstreren, is hij ijverig bezig zijn euro's zo snel mogelijk van de bank te halen, dit jaar met een gemiddelde snelheid van €3 miljard per maand. Afgelopen donderdag en vrijdag €1,5 miljard in twee dagen! Hoelang nog?

UPDATE, 31 mei 2011
Een sprankje hoop voor aldegenen die denken dat je schuldenproblemen kunt oplossen door een schuldenaar met nóg meer schuld op te zadelen. Volgens een artikel in de Wall Street Journal overweegt Angela Merkel de Grieken toch nog een nieuwe lening te verstrekken zonder een bijpassende 'haircut' voor investeerders. Morgen steken de ministers van financiën van de eurolanden de koppen bij elkaar om een kortetermijnoplossing voor Griekenland te bekokstoven, zodat het IMF alsnog gerustgesteld kan worden en de volgende tranche onbelemmerd het Griekse schuldenmoeras in kan stromen.
Het is nog onzeker, of de Duitse, Nederlandse en Finse parlementen met deze move zullen instemmen, maar de ervaring met de bank bailouts leert, dat de situatie eerst echt volkomen hopeloos moet worden en de verliezen astronomisch, voordat een politicus zijn gezond verstand laat spreken, tenzij er verkiezingen voor de deur staan natuurlijk.

Voor ex-politici ligt dat anders. Willem Vermeend, voormalig staatssecretaris van financiën, pleit er in een opiniestuk in de Telegraaf voor dat Griekenland vrijwillig het euroblok verlaat. "Met een krimpende economie en een renteverplichting van 35% van de totale staatsinkomsten is er geen enkele mogelijkheid dat Griekenland ooit in staat zal zijn schulden terug te betalen."
Inderdaad, elke euro daaraan nog besteed is weggegooid geld, maar onze politici kijken niet op een paar slordige miljarden. Het gaat immers om "andermans geld" en er zijn er maar weinig die er moeite mee hebben daar royaal mee te strooien.

Maar welk smerig spel wordt hier eigenlijk gespeeld? Als Griekenland zogenaamd 'gered' wordt, maar op voorwaarde dat het de familiejuwelen verkoopt, gaan die voor een spotprijs naar de jongens met de diepe zakken en blijft Griekenland tenslotte volkomen berooid achter. Na de Grieken wacht de rest van de periferie dan hetzelfde lot.
Uiteindelijk krijgen de Eurocraten die landen dan volledig in hun macht en de schulden worden via Eurobonds afgewenteld op alle Europese belastingbetalers, die door hun eigen nationale overheden - met instemming van onder druk gezette parlementen - verkocht worden aan het internationale grootkapitaal, de banken en hun anonieme 'investeerders' die in eerste instantie de 'credit crunch' zelf veroorzaakten.
We zijn gek als we dat accepteren. En omdat de parlementaire democratie blijkbaar de ballen niet heeft om 'NEE' te zeggen tegen de geldmaffia, moeten we een referendum eisen, een BINDEND REFERENDUM. Het gaat tenslotte om óns geld.

De volledige AGENDA van de euro schuldencrisis - onvermeld blijven: ongeagendeerde revoluties, uitstoting van Griekenland uit het euroblok en de opdoeking van een monetair experiment.

En hier is de DEAL [3 juni 2011] - nog meer ontslagen en hogere belastingen in ruil voor een nieuwe IMF/EU/ECB-bijdrage - die direct wordt doorgesluisd naar de schuldeisers en over een half jaar draait de Griekse economie weer als een tierelier. Wat denkt die Trojka wel? Dat wij en de Grieken seniel zijn of zo? Een kluwen van leugens om een kern van incompetentie en daaruit voortvloeiend bedrog.

En hier zijn nog eens alle DROGREDENEN bij monde van een centrale bank president, die het onheil niet zag aankomen, op de top van de crisis geen adequate maatregelen durfde nemen en nu weer met dezelfde oude lapmiddelen aan komt zetten: nog meer miljarden in hetzelfde zwarte schuldengat storten. En reken maar dat de politiek er weer intrapt, want niemand van hen durft de eurolemmingen een halt toe te roepen. Valt de Tweede Kamer opnieuw voor Jan Kees de Jagers beproefde salamitactiek?

En het gaat niet om kleingeld. Volgens een nieuw artikel in Der Spiegel [5 juni 2011 - Google-vertaling op Zero Hedge] hebben de Grieken na de eerste lening van €110 miljard, nu opnieuw geen tachtig maar nog eens meer dan €100 miljard nodig om weer even vooruit te kunnen, d.w.z. tot een volgende lening, want zolang ze in het euroblok blijven en hun schulden niet kunnen herstructureren, blijft hun economie krimpen en gaan ze steeds dieper de put in.
Hoewel de Grieken wel zo handig zijn, dat op het eind niet zij, maar wij met een kat in de zak blijven zitten. Sinds de Oudheid wordt er al gezegd: "Pas op voor de Grieken, en vooral als ze met cadeautjes komen." En nu zij gedwongen zijn hun tafelzilver te verkopen, zeggen ze lachend: "Wat wij verkopen zijn sprookjes en dat doen we om tijd te winnen."

Maar linksom of rechtsom, via deze weg gaan we uiteindelijk wel allemaal het schip in. Ook een ECB kan geld maar één keer weggooien, zo blijkt. Het halfzachte beleid van Trichet en zijn ECB-zombies - waaronder "onze eigen" Nout Wellink - heeft er inmiddels voor gezorgd, dat de markt de ECB in feite insolvabel acht.

"The looming threat in European monetary affairs is the financial integrity of the central bank itself," reckons Jim Grant, publisher of long running investment newsletter Grant's Interest Rate Observer.
Grant adds that the ECB is "factually insolvent" as a result both of buying bonds from weaker Eurozone countries and accepting them as collateral against loans.

Het einde van een fantasiewereld

Het duiveltje dat Strauss-Kahn ertoe bracht zich te vergrijpen aan de kamermeid - mogelijk uit de diepste diepten van de hel opgeroepen in de stroom van fantasieën over het Einde der Tijden van de dementerende, Amerikaanse bijbelvorser Harold Camping en zijn volgelingen - had dat niet op een beter moment kunnen doen om de verwarring in de financiële wereld zo groot mogelijk te maken.

Naast het extra struikelblok, wie Strauss-Kahn nu moet opvolgen als president van het IMF - een Europeaan om te zorgen voor een euro-vriendelijk beleid, of juist geen Europeaan, zoals de BRIC en de rest van de wereld eisen - worden de stemmen binnen het euroblok zelf steeds luider om de financiële "hulp" aan de Club Med landen en met name aan Griekenland per direct te staken.

In Finland haalden de "Echte Finnen" bij recente verkiezingen 19% van de stemmen, in Frankrijk is Marine le Pen van het Front National populairder dan Sarkozy en diens socialistische rivalen, in Duitsland groeit de weerstand tegen het zwalkende beleid van Angela Merkel en bij ons timmert Geert Wilders aan de weg.
Na de discussie afgelopen week in de Tweede Kamer mag het duidelijk zijn dat Geert geen cent meer voor het corrupte en leugenachtige Griekenland overheeft, omdat we ons geld nooit terug zullen zien, terwijl de regering, de regeringspartijen én de hele oppositie minus de SP er alles aan doen de lichtzinnigheid en onverantwoordelijkheid van dat standpunt te benadrukken, met de volle steun van de vleugellamme aalscholver van de Nederlandsche Bank, Nout Wellink.

Zonder een fan van Wilders te zijn, ben ik het met hem - en Roemers van de SP - eens, dat meer "steun" aan Griekenland niets oplost en dat wij elke euro die wij er nog insteken, onherroepelijk kwijt zijn. Anderzijds ben ik het met Rutte e.a. eens, dat de gevolgen van het stopzetten van die "hulp" niet te overzien zijn. Bovendien vind ik dat Wilders voor zijn standpunt populistische en verkeerde argumenten gebruikt. Het gaat er niet om, dat de Grieken niet te vertrouwen zouden zijn en hun verplichtingen niet nakomen, het punt is dat de nationale en Europese politieke en financiële "elites" ons de afgelopen twintig jaar in een "cul-de-sac" hebben gemanoeuvreerd, waar we langs de regulaire politieke weg niet meer uit kunnen komen.

De "steun" die wij volgens de heersende opinie aan Griekenland moeten geven - in de vorm van leningen met wurgclausules, komt namelijk niet ten goede aan de Grieken en de Griekse economie, maar aan de Franse en Duitse banken die Griekenland sinds de invoering van de euro honderden miljarden aan onverantwoorde leningen hebben verstrekt. Het 'arme' Griekenland, met een economie die op weinig meer drijft dan olijfolie en toerisme en een cultuur waarin belastingontduiking tot kunst is verheven, kan die leningen onmogelijk terugbetalen. Als wij stoppen met onze goedgevendheid op kosten van de Europese belastingbetaler, gaat Griekenland failliet en vervolgens ook de banken in Frankrijk en Duitsland die dan hun Griekse leningen grotendeels moeten afschrijven. Dat zou een domino-effect op gang brengen, dat zo'n beetje de hele Westerse bankwereld door zijn onderlinge verwevenheid op de knieën zou brengen en de doodsklok zou luiden voor de euro in zijn huidige vorm.

Zie: Der Spiegel, 24 mei 2011 - The Hidden Cost of Saving the Euro
ECB's Balance Sheet Contains Massive Risks
Zie: The Daily Telegraph, 25 mei 2011, Jeremy Warner
It's ever more obvious, Greece must leave the euro
Zie: Het Financieele Dagblad, 26 mei 2011
Oud-ECB-bestuurder voorziet faillissement van Griekenland

Wie dat per se wil mag Wilders' opstelling dus onverantwoord vinden. Het jammere voor het andere kamp is echter, dat Griekenland sowieso failliet gaat. Zonder extra leningen bij wijze van spreken morgen al en mét extra leningen misschien over een maand, of een jaar, maar dan wel met nóg ingrijpender gevolgen.
Via Zero Hedge kwam mij een artikel onder ogen in de Daily Telegraph van 20 mei 2011, waarin de Engelse econoom Andrew Lilico puntsgewijs opsomt, wat er gebeurt als Griekenland de handdoek in de financiële ring gooit. Het is geen mooi plaatje en het mag duidelijk zijn, dat de euro - en daarmee iedereen die euro's bezit of erin wordt betaald (lonen, pensioenen) - zware tijden tegemoet gaat.

Wát ze ook doen, de Grieken worden de paria's van Europa, want zij krijgen door de media ongetwijfeld de zwartepiet toebedeeld voor alle ellende die het continent treft. Dat is onterecht, want de werkelijke schuldigen zijn de politici en de bankiers.
De politici hebben - met voorbijgaan aan democratische uitspraken (referenda) van het electoraat - hun fantasieën over een verenigd Europa doorgedreven, de voorwaarden geschapen waarin dit absolute debacle gestalte kon krijgen, en de tekenen van misbruik en wanbeleid toegedekt met geld van de belastingbetaler.
De bankiers hebben daar jarenlang van geprofiteerd door in de verwachting dat de politiek hun verliezen toch wel zou dekken, onverantwoorde risico's aan te gaan en de financiële markten in casino's te veranderen, zodat ze met gokwinsten hun salarissen en bonussen tot buitenproportionele hoogten konden opvoeren. En nu het financiële draagvlak onder hun parasitaire praktijken dreigt te bezwijken, doen zij met de arrogantie van de macht een beroep op de politiek om hun miljardenschulden en oninbare vorderingen te socialiseren, d.w.z. de schatkist = belastingbetaler ervoor te laten opdraaien.

Tot nu toe lukt dat, zij het moeizaam, maar nu er werkelijk slachtoffers dreigen te vallen, schijnt de werkelijkheid - voor hen die willen zien - onbarmhartig door het sleetse weefsel van politieke en financiële fantasieën heen.
Waarom zouden wij de Grieken, de Ieren, of de Portugezen willen voorschrijven, hoe zij met hun geld dienen om te gaan? Moeten zij niet gewoon kunnen doen wat in hun belang is om te leven zoals zij dat graag willen. Als zij boven hun stand leven, is de consequentie dat ze hun munt moeten devalueren en het rentepeil naar omstandigheid aanpassen. Daar zorgt een vrije markt vanzelf voor, ook zonder een Centrale Bank.
Door de kunstmatige rente van de ECB en het euroregime kunnen zij geen kant op en nemen hun schulden zelfs alleen maar toe. Zo wordt de bevolking van landen die "financiële steun" ontvangen, in feite veroordeeld tot levenslange schuldslavernij.
In Griekenland zijn stakingen aan de orde van de dag, in Spanje - bij een werkloosheid van 21% en met een jeugdwerkloosheid van 43% - begint het verzet zich op de stadspleinen te manifesteren. Wat niet betaald kán worden, zal niet betaald worden en omdat hun euro ook onze euro is, zullen ook wij moeten bloeden voor dit echec.
Zolang de economie groeide, had niemand te klagen, maar nu Europa worstelt met de gevolgen van de wereldwijde recessie en de bankencrisis heeft het alle betrokken landen in een houdgreep. Laten wij ons losmaken uit deze wederzijds verstikkende verstrengeling en een einde maken aan de vernederende betutteling. Een verenigd Europa is een hersenschim, waar alleen politici belust op macht [plus de riante oudedagsvoorziening] en hun financiële elites van profiteren, niet de gewone Nederlanders, Fransen, Grieken of Italianen. Dat is melkvee.

In de verscheidenheid ligt onze kracht en als wij onze nationale kracht hernemen, betekent dat minder macht voor arrogante politici met grootse fantasieën en minder armslag voor geldbeluste bankiers en economische roofridders.
De volksvertegenwoordiging kan dan in eigen huis weer orde op zaken stellen en hoeft zich niet voortdurend af te vragen, of de doorgeschoten regelzucht van de verwaten Eurocratie wel bevredigd wordt. In het VK voert supermarktketen Asda eind mei 2011 de Engelse pounds en ounces weer in bij de verkoop van aardbeien en als dat aanslaat bij hun klanten [lees de commentaren bij het artikel], willen ze het uitbreiden tot andere producten.
De herinvoering van grenscontroles door Denemarken is ook tekenend voor deze trend. Een land dat staat voor zijn vrijheid en verworvenheden, laat zich niet blijvend de wet voorschrijven door een in LaLa-land levend Brussel, dat een oorspronkelijk kleinschalig verdrag uit 1985 [Schengen] misbruikt om een schone schijn van "vrij reizen" op te houden, zonder dat het in een sindsdien volledig veranderde wereld de randvoorwaarden daarvoor in stand kan houden.