De plof van een opgeblazen zak

De werkelijke reden waarom de EU zich plotseling zo oorlogszuchtig toont om Libië te gaan 'bevrijden' en er desnoods grondtroepen wil inzetten, is allesbehalve duidelijk. Het is zonneklaar dat ze Gaddafi kwijt willen, maar of het hun bovenal gaat om de Libische stammen voor het eerst van hun leven te laten kennismaken met de zegeningen van de Westerse democratie, is de vraag en de volgende vraag is: zijn de 'rebellen' daar werkelijk op uit? Aangezien het voor een niet onaanzienlijk deel gaat om Libische veteranen die in Tsjetsjenië, Irak en Afghanistan aan de kant van Al-Qaida hebben gevochten (bron: CIA), heb ik daaraan zo mijn twijfels.
Je hoeft niet eens een cynicus te zijn om enig verband te vermoeden met beschikbaarheid van Libische olie voor de Europese markt. Gaddafi is onberekenbaar en stel je voor dat hij zijn olie aan de Chinezen zou gaan verkopen. Dat had hij hun onlangs trouwens al aangeboden.
En er is nog iets anders. Al een week na het begin van de opstand richtten de rebellen in Benghazi een Centrale Bank van Libië op. Zoiets is nog nergens eerder vertoond. Wat zou daar achter zitten? Het mogelijke antwoord op die vraag is even onthullend als onthutsend.

De EU is intussen de risée van de wereld. Zo'n grote economie en een minstens zo grote besluiteloosheid. De voorzitter van het Europees parlement, Van Rompuy, valt over de grens voornamelijk op door zijn treffende gelijkenis met Gollum en de zwakke Barroso wordt beschouwd als de loopjongen van de as Berlijn-Parijs. Vinden de heren - want Angela M. heeft voor de strijd afgehaakt - het tijd worden om de wereld eens te laten zien, dat er met Europa niet te spotten valt? Is dit wéér zo'n voorbeeld van staten die niet meer weten hoe zij hun interne problemen moeten oplossen en dan hun frustratie projecteren op een externe vijand? En de verzwakte dictator van Libië kunnen ze wel aan, denken ze. Twee, nee drie vliegen in één klap, de geschifte Gadaffi weg, zijn geplaagde volk bevrijd en de EU vrij toegang tot de olievoorraden.

Ondanks het Europese sabelgerinkel en de strijdkreten van vooral de in eigen land verguisde Sarkozy, zijn het toch de Amerikanen die met breed geëtaleerde tegenzin om zich in een derde oorlog te storten, de kastanjes uit het vuur halen en het leeuwedeel van de kosten voor hun rekening nemen, getuige een artikel vandaag in de Volkskrant. En, zoals daarin gesteld, niemand weet hoe dit conflict gaat aflopen en hoelang het gaat duren, Washington niet, de NAVO niet en Brussel al helemaal niet.

Heeft Nederland de oorlog verklaard aan Libië? Nee, maar er vliegen wel Nederlandse F-16s boven Libisch grondgebied met de opdracht Libische jagers desnoods neer te halen. Deze uitzonderlijke situatie is gesanctioneerd door de VN Veiligheidsraad, een instantie die vaker voor een dergelijk doel uit de winterslaap is gewekt. Door in te stemmen met deelname aan deze actie 'om de Libische bevolking te beschermen tegen de moordzuchtige trawanten van Gaddafi' geven de parlementen van Europese landen in feite een blanco cheque af voor oorlogshandelingen voor onbepaalde tijd.

Althans, even afgezien van wapenvoorraden. Het is echt bijna niet te geloven, maar volgens een artikel in de Washington Post van 15 april is de NAVO door zijn 'slimme bommen' en andere hoogwaardige munitie heen! De Amerikanen vragen zich nu af, of ze zich nog veel langer afzijdig kunnen houden, wil de luchtactie tegen Gaddafi niet uitlopen op een regelrechte blamage.

Wat die blanco cheque aangaat, daar krijgen we nog spijt van, want geld is nu juist het probleem. De kredietcrisis van 2008 is nog lang niet uitgewoed. Doordat de westerse overheden de miljardenschulden van hun insolvabele banken hebben overgenomen, kampen zij nu zelf met grote financieringsproblemen. De USA kan alleen het hoofd boven water houden door de basisrente op 0% te houden en via het infuus van de Fed per jaar anderhalf biljoen dollar aan 'funny money' in het bankencircuit te pompen.
De Japanse Centrale Bank tovert bij een nationale schuld van 2x het BNP en een rentestand van 0%, nog eens biljoenen yens uit de hoge hoed om de waardestijging van de yen te stoppen, anders wordt hun export te prijzig; de ECB hield de korte rente drie jaar lang op 1% [op 7 april 2011 verhoogd naar 1,25%] en koopt tientallen miljarden aan schulden van failliete eurolanden op. Evengoed struikelt in Europa de ene regering na de andere over de begroting en de rentes die de zwakste landen - Griekenland, Ierland en Portugal - op de geldmarkt voor hun staatsleningen moeten betalen, lopen ondanks steuntoezeggingen van de EU gestaag op tot onbetaalbare hoogten.

Naarmate de gevolgen dieper doorvreten in de economie, neemt het vertrouwen in de overheid af en de weerstand toe. In de pers is er nauwelijks aandacht voor, maar in Griekenland begint het verzet onder de lokale bevolking revolutionaire vormen aan te nemen. Traangas is daar zo langzamerhand een vast bestanddeel van de atmosfeer aan het worden.


En terwijl de Japanse economie wankelt onder de dreun van de aardbeving en de tsunami en de regering nauwelijks weet wat ze met een ontplofte, lekkende kernreactor aanmoet, de Chinese economie oververhit is en hun huizenmarkt op het punt staat te imploderen, de olieprijs richting $120 per vat kruipt en de prijzen van grondstoffen en voedsel op de wereldmarkt tot recordhoogte zijn gestegen, stort de EU zich - zonder ook maar een moment stil te staan bij wat de eigen bevolking daarvan vindt - in een ad-hoc oorlog in Noord-Afrika.
Onder dergelijke omstandigheden zijn er toch werkelijk wel verstandiger dingen te doen of te laten en dan noem ik terloops de extra CO2-uitstoot door deze onbezonnen actie. Ter compensatie zou er weer heel wat afgesequestreerd moeten worden, of bomen aangeplant, in de Libische woestijn, wellicht? Dan lijkt een extra verhoging van de stroomtarieven toch waarschijnlijker.

Het mag dan ook geen wonder heten, dat mensen en instellingen die iets te verliezen hebben, hun vertrouwen in de 'waarde' van de digitale en papieren fiat dollar, yen en euro opzeggen en in toenemende mate hun heil zoeken in grondstoffen en in de enige echte harde valuta van oudsher, baar goud en zilver. En dan heb ik het niet per se over de miljoenen Aziaten, van Arabieren tot Indiërs en Chinezen, die gouden en zilveren munten en sieraden kopen om zich in te dekken tegen prijsinflatie, maar over hedgefund managers, rijke Duitsers en de Centrale Banken van Rusland, India, China en andere landen, die sinds vorig jaar alles opkopen waar ze de hand op kunnen leggen, met tonnen tegelijk. Niet voor niets is de goudprijs in een jaar tijd 30% gestegen en de zilverprijs meer dan verdubbeld. Over rendement gesproken.
Wie nu nog gelooft in de ooit gegarandeerde 'waardevastheid' (koopkracht) van zijn in fiat valuta uit te keren pensioen, de Centrale Banken zelf in ieder geval niet.