Mark, bedankt!

De laatste noodgreep van de bankiersmaffia en hun eurocratische knechten, de "redding van Griekenland", doet onwillekeurig denken aan de Kinderkruistocht.
Geïnspireerd door een religieus, van elk realisme gespeend visioen, trekt een schare naïevelingen op naar het doel in de veronderstelling dat eenmaal daar aangekomen, alle structurele problemen als bij toverslag zullen verdwijnen. De historische onderneming werd een volslagen fiasco en eindigde voor de overlevenden in de meeste gevallen in slavernij. Hoe toepasselijk!

Martinus Nijhoff maakte er een gedicht op, waarvan ik voor deze gelegenheid het begin een beetje heb aangepast:

Zij hadden een oproep uit Brussel vernomen:
"Laat de euroleiders tot mij komen."

Daar gingen ze, zingende, hand in hand,
Ernstig op weg, met op nul hun verstand,

Dwalende zonder gids, zonder held,
Als een zwerm sprinkhanen over het veld.

In de koffer van elke politicus lag
Een prognose van de verkiezingsuitslag.

De eerste reactie van de markten op de politieke schuldreconstructie uit Brussel was aarzelend positief, al duurde dat niet lang.¹) De aandelenmarkten gingen omhoog, evenals de euro ten opzichte van de US-dollar en de rente op staatspapier van schuldenlanden daalde met vele procenten. Goud zakte wat in euro's, maar sprong naar een all-time high in de dollar. De beademingsapparatuur van Ierland en Portugal werd wat royaler afgesteld en zombie Griekenland kan een eurobloedtransfusie van nieuwe schuld tegemoetzien, waarmee het tot 2014 zijn anemisch bestaan moet zien te rekken. Voor daarna, zo niet eerder - Griekse verkiezingen in september a.s. - is een derde bail-out onvermijdelijk, tenzij de Duitsers er dan de stekker uittrekken.²)

Maar in de ogen van commentatoren waar ik mijn mening op baseer, is een beetje failliet nog altijd failliet. De Griekse premier Papandreou mag er nog zo triomfantelijk bij grijnzen, of de schulden nu 175% van het BNP bedragen, of 140%, een land waarvan de economie krimpt en dat meer blijft uitgeven dan er binnenkomt, kan ook over een langere termijn zijn schulden niet aflossen en als de markt dat land alleen geld wil lenen tegen 15% rente - in plaats van recentelijk nog 30% - dan blijft dat voor Griekenland onbetaalbaar en dus uitzichtloos.
Mark Rutte maakte het dan ook wel bont door na afloop van het euro-overleg te verklaren, dat Nederland - samen met Duitsland - "zijn zin had gekregen". Het belangrijkste, volgens Rutte, was dat de private beleggers - de banken, pensioenfondsen en investeerders - gingen meebetalen aan de schuldenregeling. Dat zou betekenen dat het volgens Rutte verantwoord is miljarden aan Nederlands belasting- en pensioengeld in een bodemloze put te storten, als je als politicus maar zorgt dat de banken enz. er een fooi bijgooien.
En bij een meerderheid van onze volksvertegenwoordiging - SP en PVV uitgezonderd - gaat zo'n belachelijke redenering erin als een fles jenever in een ouderling. Maar, zoals eerder gezegd: Griekenland is een "sideshow". Laten we maar zien, hoe het uitpakt.

De hoofdzaak is de vraag, of de eurozone blijft bestaan uit nationale staten met een eigen fiscale verantwoordelijkheid, of dat de schulden van alle landen op één hoop worden gegooid en ieder land gaat meebetalen aan de rentelasten en aflossing van de gezamenlijke schuldenberg, een zg. "transfer union" (= zuinige landen betalen mee aan de schulden van big spenders).
Met de uitbreiding van de bevoegdheden van de EFSF, een voorloper van het ESM - European Stability Mechanism dat medio 2013 zal ingaan - hebben de leiders van de eurozone, helaas, een belangrijke stap gezet om van de EU een "transfer union" te maken. Niet zo verwonderlijk, als de profiterende kant in de meerderheid is. Nederland en Duitsland staan nu op het punt een essentieel deel van hun fiscale soevereiniteit over te dragen aan een EU-instantie die gaat opereren in een niemandsland zonder directe democratische controle, onder toezicht van de Europese Commissie die een hulpeloze marionet is van de internationale bankiersmaffia.

Wat wij daarvan gaan merken, is niet moeilijk te voorspellen. We hoeven slechts te kijken naar de ontwikkelingen in Amerika. Nog meer manipulatie van financiële markten, monetarisering van schulden op ongekende schaal - euro's printen; het overhevelen van nationale en private (bank) schulden naar federaal (EFSF) niveau; invoering van Europese belastingen - openlijk of onzichtbaar (via het ESM); meer steun aan insolvabele instellingen - zombies; voortijlende bureaucratisering en regelgeving; meer corruptie; privatisering van winsten, socialisering van verliezen; financiering van megalomane projecten o.a. infrastructuur en op milieu- en energiegebied; een groeiende afstand tussen de financiële elite en de belastingbetalende loonslaven; de ondergang van de Europese middenklasse; minder democratische zeggenschap over de eigen leefomgeving in ruil voor meer brood en spelen en uiteindelijk een gigantische crash als het hele Ponzi-systeem onder zijn schulden bezwijkt. Alle papier wordt waardeloos, eerst geleidelijk, tenslotte panisch.

Alleen de Duitse Centrale Bank en de Bondsdag - en evt. in september het Duitse Hooggerechtshof - kunnen deze voor ons rampzalige beslissing nog ongedaan maken. Van onze eigen politici hebben wij niets te verwachten. Die hebben volledig gefaald. Sinds wanneer gaat het zg. Europese belang (lees: bankiersbelang) boven dat van Nederland? Zowel in het referendum over het Verdrag van Lissabon, als in recente polls blijft de Nederlander in meerderheid het nationaal belang vooropstellen. Kunnen onze regering en onze gekozen "volks"-vertegenwoordigers daar ongestraft aan voorbij blijven gaan?

Wat voor Nederland geldt, geldt niet minder voor andere leden van de eurozone. Mike Shedlock, "Mish", verwacht dat iedereen spijt zal krijgen van deze afgedwongen "deal", zo al niet binnen een maand, dan toch zeker voor het eind van dit jaar. Ondanks alle hype en blabla, zijn de economische vooruitzichten belabberd. De bezuinigingen leiden tot verdere inkrimping van het BNP, duurdere schulden, afnemende werkgelegenheid, dalende huizenprijzen en een inzakkende wereldhandel.
Onder zo'n dreigende wolkenlucht zal dit initiatief om het geld voor een Europees garantiefonds van enkele biljoenen euro's uit de zakken van de nog weinige solvabele europartners te kloppen hopelijk een snelle en dramatische dood sterven.

Een uiteenvallen van de eurozone lijkt nu een traumatiserende gebeurtenis, maar de opluchting erna en de noodzaak voor elk land zijn problemen zelf aan te pakken zullen zoveel dynamiek genereren, dat het leed voor de meeste van betrekkelijk korte duur zal zijn - zie IJsland.
Het alternatief is jarenlang doormodderen in een steeds strakker keurslijf en met steeds strengere bezuinigingen; lijden onder de incompetentie van zich voortdurend meer macht toeëigenende beurocraten; toezien hoe de schuldenberg hoger en hoger groeit en uiteindelijk, gezamenlijk ten onder gaan in een EU-brede crisis van catastrofale proporties.

Toevoeging 25 juli 2011
Waarschijnlijk mede in verband met de nervositeit van de geldmarkten door het gehakketak in Washington over de verhoging van het Amerikaanse schuldplafond kondigden twee eurolanden vandaag aan, dat ze voorlopig afzagen van uitgifte van nieuwe staatsleningen. Oostenrijk ziet af van een aangekondigde schuldveiling op 2 augustus en Italië laat de in medio augustus geplande veiling vervallen. De reden: ze hebben het geld niet nodig - voor Zero Hedge een reden te veronderstellen, dat Italië even niet wil weten hoeveel meer rente ze moeten gaan betalen om hun papier kwijt te raken. Ze wachten liever even tot het leun- en steunfonds (EFSF) waartoe afgelopen donderdag werd besloten, wat meer body heeft gekregen. Waar blijft je blanco cheque, Mark?

---------

¹) Het effect van de reddingsoperatie lijkt uitgewerkt in minder dan een week. Op woensdag, 27 juli, schiet de Italiaanse 10-jaarsrente al weer richting 6% en de Spaanse eroverheen. Bij 7% ligt de kritische grens. Komt de rente daarboven, dan klopt een land bij de ECB of nu de EFSF aan voor steun. Cyprus sluit wellicht ook aan bij de rij van gegadigden. Standard & Poor's verlaagde woensdag zijn rating van Griekenland van junk [CCC] naar "junker" [CC] en Moody's zette Cyprus twee treetjes omlaag. De Cypriotische overheid en één van de lokale banken hebben voor miljarden aan Grieks [dus waardeloos] staatspapier in de kluis liggen en worden daardoor zelf ook minder solvabel geacht.
Voor de grootste bank van Duitsland, Deutsche Bank, waren de ontwikkelingen het afgelopen halfjaar genoeg reden haar exposure aan GIPSI-schulden met maar liefst 70% te verminderen! Blijkbaar hadden de grote banken zelf al geen vertrouwen meer in een "goede afloop" voor de euro en laten zij het achterhoedegevecht graag over aan hun gladiatoren in de politieke arena.

²) En de kans daarop wordt met de dag groter. Tegen een achtergrond van voortdurende onmacht van het Amerikaans Congres om het schuldenplafond te verhogen, levert de vrijdagmorgen, 29 juli, een mand vol nieuwe rampspoed op voor de eurocraten.

• Zapatero vervroegt verkiezingen van maart 2012 naar november 2011 en brengt zo voor Spanje het uur van de waarheid weer een halfjaar dichterbij;
• Italië kijkt met een schuin oog naar de stijgende rentes op zijn staatsleningen richting 6% - de komende anderhalf jaar moet het €400 miljard aflossen / doorrollen - en stelt zijn bijdrage aan het reddingsplan voor Griekenland [en dus ook het EFSF] bij voorbaat ter discussie. Ook de stijging in aantal en prijs van CDS'n op Italiaanse schuld vormt een bron van toenemende zorg;
• Denemarken - geen lid van het euroblok - komt ook onder vuur te liggen. Ook daar nam de overheid bankschulden over en desondanks kunnen volgens S&P 15 banken alsnog omvallen.

Als Italië én Spanje (moeten) afhaken, blijft er van de halfzachte plannen om de euro te "redden" weinig heel. Er is gewoon geen geld genoeg [video] voor. En als de ECB - evt. met steun van de Fed [via swaps], het IMF en desnoods China [dat zijn export naar de EU wil beschermen] - schulden op grote schaal gaat opkopen [euro's printen], kortom de Amerikaanse "oplossing", is het wat Duitsland betreft "game over".

De plof van een opgeblazen zak

De werkelijke reden waarom de EU zich plotseling zo oorlogszuchtig toont om Libië te gaan 'bevrijden' en er desnoods grondtroepen wil inzetten, is allesbehalve duidelijk. Het is zonneklaar dat ze Gaddafi kwijt willen, maar of het hun bovenal gaat om de Libische stammen voor het eerst van hun leven te laten kennismaken met de zegeningen van de Westerse democratie, is de vraag en de volgende vraag is: zijn de 'rebellen' daar werkelijk op uit? Aangezien het voor een niet onaanzienlijk deel gaat om Libische veteranen die in Tsjetsjenië, Irak en Afghanistan aan de kant van Al-Qaida hebben gevochten (bron: CIA), heb ik daaraan zo mijn twijfels.
Je hoeft niet eens een cynicus te zijn om enig verband te vermoeden met beschikbaarheid van Libische olie voor de Europese markt. Gaddafi is onberekenbaar en stel je voor dat hij zijn olie aan de Chinezen zou gaan verkopen. Dat had hij hun onlangs trouwens al aangeboden.
En er is nog iets anders. Al een week na het begin van de opstand richtten de rebellen in Benghazi een Centrale Bank van Libië op. Zoiets is nog nergens eerder vertoond. Wat zou daar achter zitten? Het mogelijke antwoord op die vraag is even onthullend als onthutsend.

De EU is intussen de risée van de wereld. Zo'n grote economie en een minstens zo grote besluiteloosheid. De voorzitter van het Europees parlement, Van Rompuy, valt over de grens voornamelijk op door zijn treffende gelijkenis met Gollum en de zwakke Barroso wordt beschouwd als de loopjongen van de as Berlijn-Parijs. Vinden de heren - want Angela M. heeft voor de strijd afgehaakt - het tijd worden om de wereld eens te laten zien, dat er met Europa niet te spotten valt? Is dit wéér zo'n voorbeeld van staten die niet meer weten hoe zij hun interne problemen moeten oplossen en dan hun frustratie projecteren op een externe vijand? En de verzwakte dictator van Libië kunnen ze wel aan, denken ze. Twee, nee drie vliegen in één klap, de geschifte Gadaffi weg, zijn geplaagde volk bevrijd en de EU vrij toegang tot de olievoorraden.

Ondanks het Europese sabelgerinkel en de strijdkreten van vooral de in eigen land verguisde Sarkozy, zijn het toch de Amerikanen die met breed geëtaleerde tegenzin om zich in een derde oorlog te storten, de kastanjes uit het vuur halen en het leeuwedeel van de kosten voor hun rekening nemen, getuige een artikel vandaag in de Volkskrant. En, zoals daarin gesteld, niemand weet hoe dit conflict gaat aflopen en hoelang het gaat duren, Washington niet, de NAVO niet en Brussel al helemaal niet.

Heeft Nederland de oorlog verklaard aan Libië? Nee, maar er vliegen wel Nederlandse F-16s boven Libisch grondgebied met de opdracht Libische jagers desnoods neer te halen. Deze uitzonderlijke situatie is gesanctioneerd door de VN Veiligheidsraad, een instantie die vaker voor een dergelijk doel uit de winterslaap is gewekt. Door in te stemmen met deelname aan deze actie 'om de Libische bevolking te beschermen tegen de moordzuchtige trawanten van Gaddafi' geven de parlementen van Europese landen in feite een blanco cheque af voor oorlogshandelingen voor onbepaalde tijd.

Althans, even afgezien van wapenvoorraden. Het is echt bijna niet te geloven, maar volgens een artikel in de Washington Post van 15 april is de NAVO door zijn 'slimme bommen' en andere hoogwaardige munitie heen! De Amerikanen vragen zich nu af, of ze zich nog veel langer afzijdig kunnen houden, wil de luchtactie tegen Gaddafi niet uitlopen op een regelrechte blamage.

Wat die blanco cheque aangaat, daar krijgen we nog spijt van, want geld is nu juist het probleem. De kredietcrisis van 2008 is nog lang niet uitgewoed. Doordat de westerse overheden de miljardenschulden van hun insolvabele banken hebben overgenomen, kampen zij nu zelf met grote financieringsproblemen. De USA kan alleen het hoofd boven water houden door de basisrente op 0% te houden en via het infuus van de Fed per jaar anderhalf biljoen dollar aan 'funny money' in het bankencircuit te pompen.
De Japanse Centrale Bank tovert bij een nationale schuld van 2x het BNP en een rentestand van 0%, nog eens biljoenen yens uit de hoge hoed om de waardestijging van de yen te stoppen, anders wordt hun export te prijzig; de ECB hield de korte rente drie jaar lang op 1% [op 7 april 2011 verhoogd naar 1,25%] en koopt tientallen miljarden aan schulden van failliete eurolanden op. Evengoed struikelt in Europa de ene regering na de andere over de begroting en de rentes die de zwakste landen - Griekenland, Ierland en Portugal - op de geldmarkt voor hun staatsleningen moeten betalen, lopen ondanks steuntoezeggingen van de EU gestaag op tot onbetaalbare hoogten.

Naarmate de gevolgen dieper doorvreten in de economie, neemt het vertrouwen in de overheid af en de weerstand toe. In de pers is er nauwelijks aandacht voor, maar in Griekenland begint het verzet onder de lokale bevolking revolutionaire vormen aan te nemen. Traangas is daar zo langzamerhand een vast bestanddeel van de atmosfeer aan het worden.


En terwijl de Japanse economie wankelt onder de dreun van de aardbeving en de tsunami en de regering nauwelijks weet wat ze met een ontplofte, lekkende kernreactor aanmoet, de Chinese economie oververhit is en hun huizenmarkt op het punt staat te imploderen, de olieprijs richting $120 per vat kruipt en de prijzen van grondstoffen en voedsel op de wereldmarkt tot recordhoogte zijn gestegen, stort de EU zich - zonder ook maar een moment stil te staan bij wat de eigen bevolking daarvan vindt - in een ad-hoc oorlog in Noord-Afrika.
Onder dergelijke omstandigheden zijn er toch werkelijk wel verstandiger dingen te doen of te laten en dan noem ik terloops de extra CO2-uitstoot door deze onbezonnen actie. Ter compensatie zou er weer heel wat afgesequestreerd moeten worden, of bomen aangeplant, in de Libische woestijn, wellicht? Dan lijkt een extra verhoging van de stroomtarieven toch waarschijnlijker.

Het mag dan ook geen wonder heten, dat mensen en instellingen die iets te verliezen hebben, hun vertrouwen in de 'waarde' van de digitale en papieren fiat dollar, yen en euro opzeggen en in toenemende mate hun heil zoeken in grondstoffen en in de enige echte harde valuta van oudsher, baar goud en zilver. En dan heb ik het niet per se over de miljoenen Aziaten, van Arabieren tot Indiërs en Chinezen, die gouden en zilveren munten en sieraden kopen om zich in te dekken tegen prijsinflatie, maar over hedgefund managers, rijke Duitsers en de Centrale Banken van Rusland, India, China en andere landen, die sinds vorig jaar alles opkopen waar ze de hand op kunnen leggen, met tonnen tegelijk. Niet voor niets is de goudprijs in een jaar tijd 30% gestegen en de zilverprijs meer dan verdubbeld. Over rendement gesproken.
Wie nu nog gelooft in de ooit gegarandeerde 'waardevastheid' (koopkracht) van zijn in fiat valuta uit te keren pensioen, de Centrale Banken zelf in ieder geval niet.