Is Van Rompuy herbenoemd, omdat hij glashard kan liegen?

Na de cabareteske sanering van de Griekse staatsschuld - twee jaar van uitstel en ontkenning - verklaart de vorige week door de eurotop herbenoemde EU-president Van Rompuy, a.k.a. Gollum, in een interview in de Belgische zakenkrant De Tijd, dat het dieptepunt van de eurocrisis voorbij is. Dat is BS en hij weet het. Dat mag ik althans hopen, want als hij zelf gelooft wat hij zegt, hebben we te maken met een 'useful idiot', uiterst bruikbaar voor de politieke doeleinden van Merkozy, maar volgens mij ongeschikt om President van de EU te zijn.

Liam Halligan, Telegraph, 12 maart: Greek Outlook is Stormy
Nigel Farage on KWN, 13 maart: Yes, Germany & Switzerland want their gold back
David McWilliams, 14 maart: Germany cruises as Spain sits in a heap - it can't last
Nigel Farage in EP, 15 maart: Eurocrats, carry on up the Khyber [YouTube]
the Guardian news blog, 19 maart: Greece on the breadline
Peter Tchir on ZH, 30 maart: A Firewall? - Another Failed Grand Plan in Europe
Nigel Farage on KWN, 18 april: There are going to be serious banking collapses

De wereld en zijn investeerders mag dan worden voorgehouden, dat de Griekse staatsschuld in 2020 nog 'maar' 120% van het BBP zal bedragen - alleen mensen die nog in Sinterklaas geloven, geloven dat - de Griekse overheid heeft daar bovenop garanties afgegeven voor de betaling van rente en aflossing van een waslijst van Griekse leningen en andere verplichtingen, zoals beschreven in dit artikel op Zero Hedge: The Eight Hundred Pound Greek Gorilla Enters The Room. Bij elkaar gaat het om nog eens ruim honderd miljard euro.

De totale schuldenberg, waar de Grieken op aangesproken kunnen worden, beloopt 1,3 biljoen euro. Griekenland kan dat nooit terugbetalen en is dus echt failliet. Hoe eerder dat word erkend, hoe beter voor de Grieken, voor de EU en voor ons allemaal. Nu wordt slechts de schijn opgehouden en de ECB leent in nood verkerende Europese banken in twee maanden tijd ruim een biljoen euro voor drie jaar tegen 1% rente. Dat geeft de bankwereld weliswaar weer even lucht, maar lost het onderliggende probleem niet op: de muntunie zelf, een wurgcontract voor de zuidelijke eurolanden en een tijdbom voor Duitsland en Nederland.

De Oggle Boggle economie - 5

Goldman liet zich de eerstvolgende maanden niet zien. Daar had hij het waarschijnlijk te druk voor. In een zestal andere door economische malaise getroffen gemeentes, verspreid over het land, werden ook OB-projecten gestart.

Emma liet haar management assistent een lijst bijhouden van publicaties en links naar artikelen die over oggle boggles in de pers en op internet verschenen. Uit een artikel in het FD begreep de burgemeester, dat het contract dat zij als eerste met Goldman gesloten had, een douceurtje was geweest. De andere gemeentes genoten weliswaar dezelfde voordelen waar het ging om het scheppen van gesubsidieerde werkgelegenheid, voor Goldmans projectteam moesten zij betalen en ook de bijkomende kosten - de afvoer van oudroest en de "materiaalkosten" van de oggle boggles - waren voor eigen rekening.
Bij het artikel stond een foto, waarop een van haar collega's en Goldman elkaar breed lachend de hand schudden onder de kop "Pekela ook aan Oggle Boggle", alsof het een nieuwe rage was.
- Hmm, de neveneffecten! mompelde de burgemeester, bedachtzaam aan haar sigaartje trekkend, zo gaat hij er dus tonnen aan verdienen. Ze kreeg een ambivalent gevoel bij het idee dat hij haar als show case gebruikte.

De projectmanager was intussen voortvarend aan de slag gegaan. Hij had de groengeel geheste 40-plussers van de stortplaats aan het werk gezet om het terrein van de scheepswerf bouwrijp te maken onder leiding van twee boventallig verklaarde voormannen van de gemeente. Daarna had hij uit het werklozenbestand van het Arbeidsbureau een groep mensen geselecteerd die de kern van het bouwteam moesten gaan vormen. Die had hij allemaal persoonlijk geïnterviewd en de meest geschikte er uitgepikt, ervaren bouwvakkers uiteraard, maar ook een beeldhouwer die van een uitkering leefde en andere kunstenaars, waaronder twee vrouwen.
Op eigen initiatief meldde zich later ook nog een jonge, werkloze architecte aan, die zich op oggle boggles wilde toeleggen om praktijkervaring op te doen. Alle geselecteerden werden met behoud van uitkering ontheven van hun sollicitatieplicht, op voorwaarde dat ze zich voor de volle 100% zouden inzetten.

Dit gemêleerde gezelschap van zo'n man of vijftien, stuk voor stuk jonge, stevige persoonlijkheden, werd door de projectmanager in een oude loods op de werf ondergebracht met als eerste opdracht daar een werk- en vergaderplek in te richten. Na zoveel jaar leegstand ontbrak het aan elke voorziening, maar als ze wat nodig hadden, konden ze erom vragen en dan zorgde hij dat het geregeld werd. Hij kon daarvoor putten uit de welvoorziene gemeentedepôts. Voor de inrichting van de ruimte moesten ze zelf zorgen, een vorm van team building.

De burgemeester hield een kort toespraakje bij de kick-off, waar ook de CvdK - die had zijn communicatieadviseur gestuurd - en een hoge ambtenaar van BiZa voor waren uitgenodigd.
Als zij zo naar de uitverkorenen keek, die gehuld in hun door Goldman verstrekte, modieuze groengele trainingspak met coole sneakers, het officiële deel van het programma zwijgend ondergingen, dan bekroop haar een sterke twijfel aan het nut van deze hele charade.
- Mocht je die mensen dit eigenlijk wel aandoen?

Maar tijdens de borrel sprak zij een paar groepsleden en daarbij kreeg ze tot haar eigen verrassing het gevoel dat er onder hen zelfs sprake was van blakend enthousiasme. Het uitzichtloze van hun werklozenbestaan en het sociaal isolement waren in één klap doorbroken en er werd hun een gezamenlijk doel voorgehouden, waar ieder op zijn manier zijn ervaring en creativiteit in kwijt dacht te kunnen.
Ongetwijfeld hadden de flitsende designer's outfit en daar bovenop de intensieve media-aandacht een stimulerende invloed op het moreel en misschien leefde er onder sommigen wel een stille hoop dat zij zouden uitgroeien tot de nieuwe sterren van een OB reality show.

- De eerste week hadden we best wel denderende ruzies, vertelde een van de vrouwen lachend. Niemand zag 't zitten om aan de slag te gaan hier. Het was zo'n ongelofelijke zooi. Maar Menno heeft ons er doorheen gesleept en gezorgd dat we spullen kregen en nou vindt iedereen het eigenlijk wel mega vet.
Met Menno bedoelde ze de projectmanager, die verderop in de loods boven een groepje toehoorders uittorende en tot in de verste hoeken verstaanbaar was. Hij leek niet iemand die vaak tegenspraak ondervond.
- En hebben jullie al een idee over de oggle boggle? vroeg de burgemeester toch wel benieuwd.
- Annet - dat is de architect hier - heb een paar schetsen gemaakt, zei een van de bouwvakkers, maar daar zijn we 't nog niet over eens. Dus daar kunnen we nog niks over zeggen.
- Dat mag trouwens ook niet van Menno, voegde de vrouw daar quasi-bestraffend aan toe.
- Maar we moeten wel een beetje opschieten van hem, grinnikte de bebaarde beeldhouwer, voor komende maand heeft ie al een heimachine besteld om palen te slaan voor de fundering.

Toen ze na de receptie met de communicatieadviseur van de provincie terugreed naar het stadhuis, vertelde die haar dat hij de week daarop naar Brussel moest. Goldman had blijkbaar relaties bij de EU en de Commissie was zeer geïnteresseerd in het OB-fenomeen. Dit was uiteraard vertrouwelijk, maar zij zagen het als een middel om de verontrustende stijging van de werkloosheid in de zuidelijke EU een halt toe te roepen.
- Neveneffecten, dacht de burgemeester, het is niet te geloven. Wie was die Goldman eigenlijk? Ging hij de hele EU vol met oggle boggles zetten?

De Oggle Boggle economie - 4

- Ik heb uw optreden bij P&W op hun site bekeken, zei Goldman. U kwam daar heel overtuigend in over, vond ik. Hoe zei u het ook al weer..?
- Had u ons persbericht gezien? Ze schoof hem een exemplaar toe van de stapel die op haar bureau lag. Ze was eigenlijk best een beetje trots op zichzelf, de burgemeester, want ondanks haar onzekerheden, was ze glansrijk overeind gebleven onder een spervuur van vragen en er was veel gelachen aan de tafel. In dit geval een goed teken.
- Nee, dat niet, maar uw formulering, dat een oggle boggle… - met een steelse blik op het A4'tje - "een organisch groeiend object is, dat tijdens zijn constructie geleidelijk en met inbreng vanuit verschillende disciplines zijn uiteindelijke vorm en bestemming vindt," vond ik werkelijk schitterend verwoord. Werkelijk, mijn complimenten.
- Het belangrijkste, hernam hij na een korte stilte, is de voortdurende betrokkenheid en inbreng van de gemeenschap. De OB is niet meer dan een anker, dat in de continue stroom van persoonlijke actualiteiten aan het gemeenschappelijk onderbewustzijn trekt, een ontwakende reus, en zo de creatieve krachten genereert en bundelt, die de gemeenschap als geheel van nieuwe energie voorzien. Daarmee is in potentie alles mogelijk. Het lost oude tegenstellingen, die onoverbrugbaar leken, eenvoudigweg op en elk obstakel wordt moeiteloos opzijgeschoven.
De uitkomsten zijn onvoorspelbaar, want gebaseerd op creativiteit en improvisatie, maar uiteindelijk zullen we iets zien ontstaan dat een uitdrukking is van de tijdgeest, hier op deze plaats.

Hij schonk zichzelf een glas water in uit de karaf met ijsblokjes die naast hem stond en nam er een slok van.
Terwijl zij hem gadesloeg, liet de burgemeester zijn woorden op zich inwerken.
- Dat zijn weinig exacte begrippen uit de mond van een ingenieur, zei ze tenslotte.
Goldman moest daar hartelijk om lachen.
- Ik ben zakenman, zei hij. Laat de ingenieurs vooral exact zijn, om succes te hebben moet ik de wereld met een bredere scope benaderen.
- Maar als zakenman wil je ook winst maken. Wat is de winst van dit project? Het kost u alleen maar geld.
- Om winst te kunnen maken moet je eerst investeren.
- Ziet u dit, die oggle boggle - en ze kon niet nalaten er ironisch bij te glimlachen - dan als een investering?
- Jazeker. Hoewel, u moet u niet blindstaren op het "organisch groeiend object", zoals u het zelf zo treffend omschreef - nu grijnsde hij ook - Ik kijk vooral naar 'collateral advantage', de neveneffecten.
- De neveneffecten? Daar moest ze even over nadenken.
- Neveneffecten genoeg, zei ze vervolgens, voor mij tenminste. Ik word de hele dag platgebeld door collega's die willen weten of een oggle boggle project ook niet iets voor hen is.
- Kijk, zei Goldman en trok er een veelbetekenend gezicht bij en zijn smartphone. U vindt het niet erg, als ik hun gegevens noteer?

Hij was die middag even langsgekomen om de nieuwe projectmanager te introduceren, een boom van een man met borstelige wenkbrauwen en een stem als een scheepstoeter. Die was na de kennismaking meteen weer vertrokken om aan de slag te gaan.
Nu de inzamelingsactie beëindigd was, moest de inspanning verlegd worden naar het terrein van de vroegere scheepswerf, waar de oggle boggle zou verrijzen en dat vergde andere competenties dan die van zijn voorganger. Bovendien was het niet wenselijk het reservoir van "vrijwilligers" onbenut te laten. De psychologische turbine die de gemeenschap van nieuwe energie voorzag, moest continu door blijven draaien, op vol vermogen.

De Oggle Boggle economie - 3

Na verloop van een maand werd de inzamelingsactie wegens doorslaand succes beëindigd. De kiloprijzen waren al eerder stapsgewijs verlaagd om de aanvoer van oudroest van ver buiten de gemeentegrenzen te ontmoedigen, maar toen er regelmatig busjes uit Polen en zelfs een met een Bulgaars kenteken aan de poort verschenen, vond de projectmanager het tijd om de stekker eruit te trekken.

In het stadje zelf was inmiddels geen roestige spijker meer te vinden. Kelders en boxen waren leeggehaald en in het stadsbeeld viel geen fietswrak meer te bekennen, een 'collateral advantage' van de actie. De politie had zelfs moeten optreden tegen al te ijverige inzamelaars die door hun eigen voorraad heen waren geraakt en onbeheerde rijwielen op nietsontziende wijze in wrakken veranderden om ze in te leveren bij de stortplaats.

Intussen hadden ook de nationale media lucht gekregen van de ongewone ontwikkelingen in het stadje in Hollands waterrijke hart. Op een enigszins miezerige ochtend was een filmploeg van RTL4 op de Groote Markt verschenen, waar een groepje kleumende bejaarden zich onder de luifel van het groengele OB-paviljoen juist tegoed probeerde te doen aan frisdrank en gevulde koek. Ze schoten wat beelden bij de oude scheepswerf en later vervoegden zij zich bij het stadhuis en interviewden de gemeentesecretaris over wat er gaande was.

Emma was zo verstandig geweest niet het achterste van haar tong te laten zien, maar nadat het item 's avonds was uitgezonden, begon het twittercircuit te gonzen en de volgende dag was de oggle boggle in het hele land het gesprek van de dag en haalde een topscore in de Google zoekopdrachten. Aangezien de resultaten weinig zinvolle informatie opleverden, struikelden de nieuwsrubrieken van de omroepen en de dagbladpers over elkaar heen om een scoop over dit spraakmakende onderwerp te bemachtigen.
De hele volgende dag stonden de telefoons van het stadhuis roodgloeiend, of liever gezegd, ze waren onbereikbaar en toen de burgemeester tegen half een naar buiten trad om te gaan lunchen, werd ze omringd door camera's en een haag van uitgestoken microfoons met, kort samengevat, de aangolvende vraag: wat is een oggle boggle?

Gelukkig had de burgemeester nooit bezuinigd op mediatrainingen, dus herinnerde zij zich op tijd dat het onder dergelijke omstandigheden het belangrijkst is om zo voordelig mogelijk naar de camera's te blijven glimlachen en vooral geen antwoord te geven op de vraag.
- Daar kan ik u nu nog geen antwoord op geven, zei ze dan ook vriendelijk maar gedecideerd en terwijl ze de microfoons handig ontweek, bewoog ze zich naar de taxi die intussen was komen voorrijden. Met de geopende achterdeur als schild voegde zij in een inspiratie van het moment de opdringende persschare nog toe:
- Wacht u maar even af. Vanmiddag komen we met een persbericht.
En met die woorden trok ze de deur dicht en verdween.

Eenmaal in de rustige beslotenheid van het golfclubrestaurant genoot zij maar oppervlakkig van de lichte lunch die haar werd voorgezet, want haar gedachten dwaalden voortdurend over de mogelijke inhoud van het persbericht. Tussen de gangen door belde zij Emma via haar smartphone en bij de tiramisu kreeg ze al een eerste concept door. Na drie keer heen en weer mailen vond ze de tekst acceptabel en gaf hem vrij voor publicatie, diezelfde middag om 4 uur.
Daarna dronk ze een cappuccino op het terras en rookte er ter ontspanning een sigaartje bij, terwijl ze haar gedachten trachtte te ordenen. Toen bliepte haar andere telefoon en voerde ze een lang gesprek met een communicatieadviseur op het Provinciehuis. Daar was een uitnodiging binnengekomen voor een discussie aan tafel bij P&W.
Het was gedaan met haar rust, besefte ze. De geest was uit de fles. Vanaf nu zou de oggle boggle haar leven beheersen.

De Oggle Boggle economie - 2

Drie maanden na dit eerste onderhoud in "De Glorie" - de naam was intussen aangepast - had er een psychologische ommekeer plaatsgevonden in de voorheen nooddruftige en ingeslapen gemeente in het waterrijke hart van Holland.
Op voorspraak van B & W was de gemeenteraad nagenoeg unaniem accoord gegaan met het projectplan. Alleen de tweemansfractie van 'Plaatselijk Belang' had tegengestemd, omdat er in het plan geen rekening werd gehouden met de wensen van de winkeliersvereniging in de Hoofdstraat.

De burgerij was kort daarop via een groots opgezette PR-campagne op de hoogte gebracht van het voornemen om op het terrein van de vroegere scheepswerf "De Eendracht" - al sinds mensenheugenis gesloten - een oggle boggle constructie op te richten, zo hoog als het schip van de Grote Kerk. Fanfares en cheerleaders doorkruisten alle straten van de oude binnenstad en deelden flyers uit. Er werd alom gespeculeerd over wat een oggle boggle wel mocht zijn en waar zo'n geval toe diende, maar het enige dat men meende te weten, was dat het iets met nieuwe energie te maken had, of met "kunst".

Het kon de mensen ook eigenlijk niet schelen, want sinds het plan in werking was getreden, hadden ze opeens wel wat beters te doen. Midden op de Groote Markt was ten koste van vijftig parkeerplaatsen een informatiestand en feestpaviljoen verrezen met een terras en een strijkje erbij - plaatselijk jong talent - en een springmatras voor de kleintjes. De faciliteiten werden gerund door "vrijwilligers", taakgestraften en jeugdwerklozen die anders op hun uitkering gekort zouden worden. Toch was de animo er niet minder om, omdat zij de fooienpot mochten delen.

De winkeliersvereniging en de uitbaters van caféterrassen aan de Groote Markt hadden aanvankelijk bezwaren geopperd tegen wat zij als oneerlijke concurrentie beschouwden, maar de burgemeester had een conflict in de kiem gesmoord door toe te zeggen, dat op het overigens bescheiden OB-terras uitsluitend frisdranken en gevulde koeken van de plaatselijke banketbakker verkrijgbaar zouden zijn en de Hoofdstraat kreeg een feestelijker aanzien door uitbundige, groengele OB-slingers.
Over de klandizie klaagde achteraf niemand, want door een ander onderdeel van het masterplan had de bevolking wat meer te besteden dan voorheen en de evenementen op de Groote Markt trokken ook dagjesmensen van buiten aan.

Om iedereen in de gelegenheid te stellen het project met een eigen inbreng te steunen was een inzamelingsactie georganiseerd. De constructie van de oggle boggle zelf zou grote hoeveelheden staal vergen en de bevolking kon daar symbolisch aan bijdragen door hun oude metalen - bruin- en witgoed, fietswrakken, broodroosters, afgedankt gereedschap - in te leveren bij de gemeentelijke vuilstortplaats. Daar konden zo weer veertig extra "vrijwilligers", ditmaal de wat oudere garde in groengele OB-hesjes, aan de slag om te assisteren bij de inname, weging, sortering en transport. Er werd direct afgerekend tegen royale kiloprijzen. Om veiligheidsredenen gebeurde dat niet contant. Het bedrag werd door een projectaccountant ter plekke via internet op de rekening van de inbrenger overgemaakt.
Ondertussen reden dagelijks grote vrachtwagens af en aan om het ingebrachte oudroest, een stroom waaraan geen einde leek te komen, naar god-weet-waar af te voeren, opdat de stortplaats een infarct bespaard bleef.

Dergelijke details en de efficiency waarmee de lopende activiteiten werden uitgevoerd, maakten grote indruk op de burgemeester die tijdens haar carrière uitsluitend tussen ambtelijke molens had verkeerd. De projectmanager, die door Goldman zelf was aangesteld en zijn onvermoeibare assistente wisten duidelijk van wanten.
Kleine incidenten, zoals die keer dat twee mannen met een bestelbus een partij parkeerpaaltjes wilden verzilveren, die de week daarvoor was ontvreemd uit een gemeentedepôt, werden professioneel afgehandeld. De projectmanager bleek daarover op voorhand al afspraken te hebben gemaakt met de hoofdcommissaris.

De burgemeester voelde zich dan ook bijzonder voldaan, vooral ook in de wetenschap dat het project de gemeente geen cent kostte. Als zij glunderend over de Groote Markt liep - hier een hand schuddend en daar een praatje makend - en ze zag al die "vrijwilligers" af en aan lopen bij het paviljoen en over het zonovergoten terras om de zoveelste buslading ouden van dagen van frisdrank en gevulde koek te voorzien, dan werd zij haars ondanks meer dan eens overrompeld door in al die tijd dat zij de gemeenschap nu al diende, nooit eerder ervaren buitenambtelijke emoties.

Van de financiële kant lag zij niet wakker. Contractueel viel die volledig onder Goldman. De cash flow ging buiten de gemeente om. Maar, vroeg zij zich toch wel eens af: runde Goldman een filantropische instelling? Waar kwam het geld vandaan?
Emma had al eens een sommetje gemaakt in een spreadsheetje, zoals zij dat noemde, en was tot de conclusie gekomen dat er al minstens voor een ton was uitgegeven. Dat kon nooit betaald worden uit de opbrengst van het oudroest. En de bouw van dat rare ding, die oggle boggle, moest zelfs nog beginnen. Wat ging dat wel niet kosten?
Het waren haar zaken eigenlijk niet, maar ze moest er toch eens naar informeren bij die projectmanager, of bij Goldman zelf als die zich ooit weer eens liet zien.